محمّد بن يوسف گنجي شافعي
عدّه اي از ياران پيامبر به مذاکره نشسته بودند تا سخن به حروف تهجّي کشيده شد به اتّفاق آراء گفتند که حرف «الف» در اکثر کلمات داخل شده و کمتر کلامي گفته مي شود که از «الف» خالي باشد. ناگاه اميرالمؤمنين علي عليه السلام برخاست و خطبه «بي الف» را في البداهه و در همان مجلس و بدون آمادگي قبلي چنين فرمود: حَمِدْتُ وَ عَظِمْتُ مِنَّتَهُ وَ سَبَغَتْ رَحْمَتُهُ غَضَبَهُ وَ تَمِّتْ کَلِمَتُهُ وَ نَفَذَتْ وَ بَلَغَتْ قَضِيَّتُهُ، حَمِدْتُهُ حِمْدَ مُقِرٍّ لِرُبُوبِيَّتِهِ...الخ.[1] . اين خطبه حدود هفت صد کلمه است بدون اينکه در کلمات آن حرف «الف» وجود داشته باشد.
محمّد بن يوسف گنجي شافعي در مناقب و ديگران با اسناد خود از ابي صالح روايت مي کنند که: