پناهگاه قرار دادن مسجد
در ميادين شهرها، در سر چهار راهها، در خيابانها، در بازار، در مراکز ورزشي، مقابل حمّام ها، سر دروازه ها، امّا اميرالمؤمنين عليه السلام مسجد را جايگاه اجتماعات قرار داده بود. در اوقات بيکاري به مسجد مي رفت، در مسجد مدينه مي نشست. برخي از قضاوت ها را در مسجد انجام مي داد، و حلّ و فصل امور بسياري از مراجعه کنندگان را در مسجد سامان مي داد. از حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام علّت آن را پرسيدند که چرا همواره در مسجد قرار مي گيرند، فرمود: الْجَلْسَةُ فِي الْجامِعِ خَيْرٌ لي مِنْ الْجَلْسَةِ فِي الْجَنَّةَ فَاِنَّ الْجَنَّةَ فيها رِضي نَفْسي، وَ الْجامِعُ فيها رِضي رَبّي «نشستن در مسجد در نزد من از نشستن در بهشت، نيکوتر است، زيرا آنگاه که در بهشت نشسته باشم، نفس من راضي است و هرگاه که در مسجد بنشينيم خداي من خشنود است و خشنودي خدا برتر است».
مردم هر جامعه اي در جاهاي گوناگوني اجتماع مي کنند.