سخنراني و ارشاد در لحظه هاي معنوي
سخنراني تأثير بسزائي در دل ها دارد، و اگر در شرائط مناسب و لحظه هائي صورت پذيرد که دل ها آمادگي لازم را داشته باشند، به صورت اعجاز گونه اي أثر مي گذارد. يکي از شيوه هاي ارزشمند و حساب شده حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام در وعظ و خطابه اين بود که در لحظه هاي معنوي خاصّي به تبليغات گفتاري روي مي آورد. نقل کردند: امام علي عليه السلام پس از نماز صبح، که مردم در حالت معنوي و ذکر و ياد خدا بودند، مي ايستاد و سخنراني مي کرد، و خود با ياد خدا و قيامت مي گريست و مردم را نيز مي گرياند. (صَلّي اَميرَالْمُؤْمِنينَ عليه السلام بِالنَّاسِ اَلصُّبْحَ، فَلَمَّا انْصَرَفَ وَ عَظَهُمْ فَبَکي وَ أبْکاهُمْ مِنْ خَوْفِ اللَّهِ)[1] .
يکي از روش هاي اصلاح و بازسازي جامعه، و تغيير دل ها، وعظ و ارشاد و تبليغات حساب شده است،