رهنمودهايي در طب و بهداشت











رهنمودهايي در طب و بهداشت



گرچه در جلد چهاردهم (امام علي عليه السلام و بهداشت و درمان) اين بحث بگونه گسترده اي مورد ارزيابي و شناخت قرار گرفته است، امّا در اينجا به برخي از رهنمودها اشاره مي گردد.

1- حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود:

به خوردن ماهي مداومت مکنيد؛ زيرا بدن را آب و لاغر مي کند.[1] .

2- خوردن گردو در گرماي شديد حرارت داخلي را تهييج، و در بدن ايجاد دمل مي نمايد، و خوردن آن در زمستان کليه ها را گرم و برودت را دفع مي کند.[2] .

3- هرگاه مسلمان ضعيف شود گوشت و شير بخورد.[3] .

4- با خوردن بنفشه حرارت تب را بشکنيد.[4] .

5- نخوردن شام موجب ضعف و خرابي بدن مي شود.[5] .

6- شير گاو دواست، و نيز فرمود: پيه هاي گاو دردآور و روغن و شيرش شفابخش است.[6] .

7- کسي که در اول صبح 21 دانه کشمش بخورد مريض نمي شود.[7] .

8- سيب بخوريد که معده را دبّاغي مي کند.[8] .

9- خوردن گلابي قلب ناتوان را قوي و معده را پاکيزه مي کند.[9] .

10- سعتر براي معده کرک مي شود مانند کرکهاي حوله.[10] .

11- در گرما به بر پشت نخوابيد که آن پيه کليه ها را آب مي کند، و پاهاي خود را به سفال نساييد که رگ جذام را تحريک مي نمايد.[11] .

12- قبل از خوردن غذا نمک بخوريد، اگر مردم خواص نمک را مي دانستند آن را بر ترياق مجرب مقدّم مي داشتند.[12] .

13- طول دادن به هنگام تخليه، بواسير مي آورد.[13] .

14- غدّه ها را از گوشت بيرون بياوريد که خوردن آنها رگ جذام را تحريک مي کند.[14] .

15- در برابر خورشيد قرار نگيريد که رنگ بدن را متغيّر، لباس را پوسيده و بيماري پنهان را اشکار مي سازد.[15] .

16- خوردن غذاهاي رنگارنگ و متنوّع شکم را بزرگ و اليه ها را سست مي کند.[16] .









  1. فروع کافي، کتاب الطعمه، باب السمک، حديث5.
  2. فروع کافي، ج6، ص340، حديث1.
  3. فروع کافي، ج6، ص316، حديث2.
  4. فروع کافي، ج6، ص522، حديث 11.
  5. فروع کافي، ج6، ص317، حديث 8.
  6. فروع کافي، ج6، ص337، حديث 1.
  7. فروع کافي، ج6، ص351، حديث 1.
  8. فروع کافي، ج6، ص357، حديث 11.
  9. فروع کافي، ج6، ص357، حديث 1.
  10. فروع کافي، ج6، ص375، حديث 1.
  11. فروع کافي، کتاب الزي، باب الحمام، حديث 19.
  12. فروع کافي، ج6، ص326 حديث4.
  13. خصال باب الواحد، حديث 65.
  14. فروع کافي، ج6، ص254، حديث 5.
  15. خصال، باب الثلاثة، حديث 44.
  16. فروع کافي، ج6، ص317، حديث 8.