درباره ماه و خورشيد و فَلَک
«... وَجَعَلَ شَمْسَها آيَةً مَبْصِرَةً لِنَهارِها، وَقَمَرها آيَةً مَمْحُوةً مِنْ لَيلِها». (... و خورشيد آسمان را نشانه روشني بخش روز و ماه را نوري کمرنگ براي (زدودن شدت تيرگي) شب ها قرار داد.) امام صادق عليه السلام به مفضّل مي فرمايد:[1] . اي مفضّل! بينديش در طلوع و غروب آفتاب براي برپايي دولت روز و شب، که اگر طلوع آفتاب نبود تمام کارهاي عالم باطل مي شد مردم نمي توانستند کار و کسب و فعّاليتي داشته ما يحتاج زندگاني خود را تأمين نمايند و جهان سراسر ظلماني مي شد. و مردم به سبب عدم استفاده از زيبايي و صفاي نور، لذّتي از زندگاني نمي بردند و اين بر همه کس روشن است. حال در منافع غروب خورشيد تأمل کن که اگر آن نبود مردم آرامش و راحتي نداشتند، با شدّت احتياج بدنهاي آنان به استراحت، به منظور رفع خستگي بدن و تجديد قوا و برانگيخته شدن جهاز هاضمه براي هضم غذا و نفوذ غذا به سوي اعضاي بدن. گذشته از اين که زمين بر اثر دوام تابش خورشيد داغ شده و موجودات روي آن نيز از حيوان و نبات از بين مي رفتند.
اميرالمؤمنين عليه السلام در ضمن خطبه 91 نهج البلاغه معروف به «اشباح» در بيان حکمت آفرينش خورشيد و ماه مي فرمايد: