واّه اَبّا
خليفه اوّل معناي «ابّ» را ندانست و گفت: کدام آسمان بر من سايه مي افکند و کدام زمين مرا بر مي دارد يا چه کنم اگر درباره کتاب خدا چيزي بگويم که خود به آن باور نداشته باشم، معناي «فاکهه» را مي دانم، ولي «ابّ» را خدا بهتر مي داند. اين حرف او به گوش مبارک اميرالمؤمنين عليه السلام رسيد، آن حضرت فرمود: «سبحان اللَّه» آيا نمي داند لفظ «ابّ» به معناي «چراگاه» و زمين پرگياه مي باشد، و خداوند در اين آيه شريفه در مقام شمردن نعمت هايي است که بر مردم و چهارپايانشان ارزاني داشته تا بدان وسيله تغذيه نموده مايه حيات و قوام بدنشان باشد.[1] .
مردي از ابوبکر معناي آيه قرآن «وفاکِهَةً وَ اَبّا» را پرسش نمود.