توجه به مسائل رواني کودکان يتيم
امّا حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام به همان اندازه اي که به احتياجات مادّي و جسمي يتيمان فکر مي کرد، به رفع نيازها و کمبودهاي رواني آنها نيز مي انديشد. تا دچار عقده هاي رواني، يا کمبودهاي عاطفي نگردند. امام علي عليه السلام يتيمان را دور خود جمع مي کرد، و با انواع بازي ها، و صداي تقليدي از گوسفند آنها را مي خنداند، روزي يتيمان رابه منزل آورد، و خواست به آنها عسل بخوراند، انگشتان خود را مي شست، و با انگشتان خود عسل دردهان يتيمان مي گذارد که دو نوع شيريني را بچشند؛ شيريني عسل و شيريني از دست پدر گرفتن[1] . گرچه افراد ناآگاه به حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام اعتراض مي کردند، که اين کارها در شأن شما نيست. امّا امام علي عليه السلام به نکات ظريفي توجه مي کرد که امروز در علم روانشناسي روانشناسي کودک و روانشناسي تربيتي بسيار مورد توجّه است. زيرا روانشناسان مي گويند: علل بزهکاري فرزنداني که پدر يامادر را از دست دادند کمبودهاي عاطفي است. حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام آنقدر به يتيمان توجه داشت، و با آنها مهرباني مي کرد که برخي از ياران امام مي گفتند: لَوَددْتُ اِنّي کنْتُ يَتيماً «اي کاش منهم يک يتيم بودم»[2] .
بسياري، نيازها ونيازمنديهاي يتيمان را از ديدگاه امور مادّي مي نگرند، که بايد داراي مسکن و همسر و لباس و تغذيه مناسب شوند.