اجتماع سرّي

عبدالله از ناپديد شدن آن مرد تعجب کرد و با خود گفت به يقين اين شخص يکي از اعضاي انجمن سرّي مي باشد که اکنون به سوراخي يا زيرزميني داخل شده، عبدالله به قسمتي که آن مرد مخفي شده بود رفت، ناگهان چشمش به سوراخ سراشيبي افتاد که هر بيننده اي در نظر اول، انتهاي آن را مسدود مي پنداشت. عبدالله تصميم گرفت که داخل گودال شود. چون مقداري پيش رفت مشاهده کرد که راه مسدود نيست، آهسته آهسته مي رفت تا به تاريکي شديدي رسيد، آنجا ايستاد و گوش فرا داد ناگاه صداي سخنگويي را شنيد، خوشحال شد که به آنچه مي خواسته رسيده است، ولي هر چه سعي کرد مدخل و ورودي آن را پيدا کند نتوانست، از طرفي هم ترسيد مبادا به او بدگمان شوند و او را بکشند، بناچار مدتي در آنجا سرگردان و متحير ماند و به خودش گفت که آيا بايد به جستجوي مدخل غار بپردازد يا اينکه به شهر برگردد و با سعيد بيايد؟ لحظه اي بعد با خود گفت اول از وجود اين انجمن يقين حاصل مي کنم بعد به دنبال سعيد مي روم. با اين فکر چند قدمي پيش رفت که ناگاه سرش به جسم سختي خورد، پشت خود را خم کرد و از هواي آلوده آنجا عطسه اش گرفت، هر چه خواست خودداري کند نتوانست در اين وقت عطسه صداداري زد که صداي آن در آن غار پيچيد با اين صداي عطسه روشنايي ضعيفي از دور نمايان شد و چند نفر که صورتشان را بسته و سراپا سياه پوشيده بودند جلو آمدند، عبدالله را در ميان گرفتند و او هم اعتراض نکرد. آنها او را با خود به اطاق بزرگي که در انتهاي سرداب بود بردند که تمام ديوارها و سقف آن با پارچه سياه پوشيده شده بود و منظره آنجا را هولناک نشان مي داد و اگر چند شمعي که در آنجا بود وجود نداشت از شدت تاريکي چشم چشم را نمي ديد. وقتي عبدالله به وسط اطاق نگاهي کرد سکوئي را مشاهده کرد که روي آن نيز پارچه سياه گسترده بودند و ده نفر مرد سياه پوش و نقاب بسته گرداگرد آن ساکت ايستاده و معلوم بود که زير عباي خود شمشيري به کمر بسته اند، يکي از آنها گفت: بگو ببينم کيستي و اينجا براي چه کاري آمده اي و چه مي خواهي؟ عبدالله گفت: اينجا آمده ام تا با شما در کار و عقيده اي که داريد شريک شوم آن شخص گفت: تو از کار ما چه اطلاعي داري؟ عبدالله گفت: مي دانم که شما مردم را به ياري اميرالمؤمنين علي عليه السّلام دعوت مي کنيد آيا اينطور نيست؟ آن مرد گفت: اين کارها به تو چه ربطي دارد!! عبدالله گفت: من هم عقيده شما را دارم، به من گمان بد نبريد، من از کوفه براي همين کار به اينجا آمده ام. يکي ديگر از آنها پرسيد: چگونه ممکن است تو اموي باشي و ادعاي ياري علي عليه السّلام راداشته باشي. عبدالله از صداي آن شخص که با او هم صحبت بود به شک افتاد، زيرا شبيه صداي ميزبانش يعني همان مرد غفاري بود، عبدالله به آن مرد گفت: آيا تو دوست غفاري ما نيستي؟ به من راست بگو و نترس، بخدا قسم من حامل خبر مهمي هستم، اگر مرا مَحرم اسرار خود بدانيد به شما بازگو خواهم کرد تا به راستي گفتارم يقين کنيد. مرد غفاري گفت اگر راست مي گويي با من بيا، او به جلو و عبدالله پشت سرش حرکت کرد تا نزديک سکوي سياه پوش ايستادند، روپوش سياه را کنار زدند، عبدالله قرآن بزرگي همراه با شمشيري برهنه را روي آن مشاهده کرد. آن مرد گفت: دستت را بر روي اين شمشير بگذار و به اين قرآن و خداي بزرگ قسم ياد کن که ياور ياران علي و دشمن دشمنان علي باشي. عبدالله هم دستش را بر روي قرآن و شمشير گذاشت و قسم جلاله ياد کرد، بعد از آن مرد عبدالله را به سکوي ديگري برد و از زير روپوش آن شيشه اي بيرون آورد که گرد سياهي مانند سرمه در درون شيشه بود، عبدالله پرسيد درون اين شيشه چيست؟ آن مرد غفاري گفت: در اين شيشه باقي مانده خاکستر محمد بن ابي بکر است که او را ناجوانمردانه به شهادت رساندند، پس اگر تو خواهان هدايت و ياري حق مي باشي بر تو واجب است که سرمه اي از اين سرمه دان برداشته و به چشم بمالي و بر آن کشته مظلوم بگريي و براي خونخواهي از آن، با ما پيمان همکاري ببندي، آيا اين کار را قبول مي کني و بر قسم خود پايبند هستي؟ عبدالله گفت: هر چه شما بگويي من با شما هستم، من با قصد و نيت خودم دشمنت خواهم بود و خونت را با اين شمشير خواهم ريخت حال هر چه مي خواهي بگو.

وقتي عبدالله در رسيدن به هدفش مطمئن شد به ياد برادرش سعيد افتاد و گفت: من دوستي دارم که دوست دارد با ما در اينجا باشد. و در جنگ و مبارزه با دشمنان علي عليه السّلام با ما شريک باشد مرد غفاري گفت: نمي تواني از اينجا خارج شوي مگر اينکه همه با هم بيرون برويم، باز هر چه مي داني بگو، عبدالله هم اطاعت کرد و گفت: از اينکه من اموي هستم تعجب نکنيد همانگونه که برادر غفاري ما گفت، چونکه من قبلا از ياران معاويه و خونخواهان عثمان بودم لکن حادثه اي برايم پيش آمد که از عقيده اولم برگشتم و در جاي خودش براي شما تعريف خواهم کرد. اما آنچه که الان بايد بگويم اين است که من از کوفه رهسپار اينجا شده ام و مي دانم که علي بن ابي طالب اميرالمؤمنين عليه السّلام چهل هزار از مردان جنگي خود را آماده و مهيا براي رزم و جهاد کرده و همگي آماده نثار جان و مال در راه آن حضرت مي باشند. آن مرد غفاري گفت: جنگجويان ما که هزاران نفر هستند همه آنها و هر چه که دارند در راه ياري علي عليه السّلام پسر عموي رسول الله صلّي اللّه عليه و آله گذاشته اند، عبدالله خواست که حرفهايش را تمام کند ولي يکي از آنها حرفش را قطع کرد و گفت ما مي دانيم که تو اُموي هستي و آنها از دشمن ترين دشمنان امام علي عليه السّلام مي باشند چه باعث شد که تو از ياوران آن حضرت قرار گرفتي و زندگيت را بخطر افکندي؟ در اينجا عبدالله شروع به نقل قصه ابورحاب کرد، هنوز چند کلامي از دهانش بيرون نيامده بود که صداي سم اسبان را در بالاي سرش احساس کرد و تالار دروني به لرزه افتاد، همه ساکت شدند و ترس و وحشت سراسر وجودشان را دربرگرفت، آنها فکر کردند اين حيله و تزويري است که عبدالله فراهم کرده، خواستند او را بجرم خيانت به قتل برسانند ولي بلافاصله مشعلهاي غار روشن شد و پاسبانان هجوم آوردند، همينکه اينها خواستند دست به شمشير ببرند و از خودشان دفاع کنند آنها چون تعدادشان زياد بود فورا طرفداران امام عليه السّلام را دستگير و در تاريکي شب به فسطاط بردند.