حقّ مهمان

حضرت امام عسگري عليه السلام مي فرمايد:

پدر و پسري در منزل حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام مهمان شدند،

امام آنها را احترام کرد و مقابل آنها نشست، و هنگام غذا سفره انداختند و با هم غذا خوردند.

پس از صرف غذا، امام علي عليه السلام از جا بلند شد چون ديد قنبر حوله و آفتابه اي آورده تا دست مهمان را بشويد.

حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام از دست قنبر گرفت که خود دست مهمان را بشويد،

آن شخص خود رابه پاي حضرت افکند، و اصرار فراوان کرد که نمي گذارم بر دست من آب بريزي.

امام علي عليه السلام او را سوگند داد و فرمود:

همانگونه که اگر قنبر بر دست توآب مي ريخت آرام بودي، آرام باش.

وبر دست مهمان آب ريخت تا شسته شد.

سپس حوله و آفتابه را به دست پسرش محمدبن حنفيّه داد و فرمود:

تو هم بر دست پسرش آب بريز تا دستش را بشويد.

امام عسگري عليه السلام فرمود:

هرکس در اينگونه رفتارها از علي عليه السلام پيروي نمايد شيعه واقعي او مي باشد.[1] .

يعني حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام تا آنجا حق مهمان را متناسب با سن و سال آنها رعايت مي کرد که خود بر دست پدر، و فرزندش محمّد حنفيّه بر دست پسر مهمان آب ريختند.

بحارالانوار، ج16، ص148.