غدير خم
«مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ فَهَذ ا عَلِيُّ مَوْلاهُ، اللَّهُمَّ والِ مَنْ والاهُ وَعادِ مَنْ عاداهُ، وَانْصُر مَنْ نَصَرهُ واخذل مَنْ خَذَله ؛ هر که من مولايش بوده ام اين علي مولاي او نيز هست، خداوندا دوست بدار آنکه او را دوست بدارد و دشمن بدار آنکه او را دشمن بدارد و ياري ده آنکه او را ياري دهد و خوار کن آنرا که او را خوار دارد». با آنکه اين حديث نصّ بر خلافت علي (ع) است، ولي اهل سنّت دلالت آن را بر امامت و وصايت آن حضرت نمي پذيرند. در اينجا احتياجي نيست که دلايل خود را در اين باب نقل کنيم، امّا آنچه به طور قطع و يقين مي توان گفت اين است که حضرت رسول (ص)، مانند اين سخن را درباره ي هيچ يک از اصحاب ديگر خود نفرموده است و اين کلمات مخصوصاً با جملات دعائيه ي آن صراحت دارد بر اينکه علي (ع) محبوب ترين و نزديکترين ياران آن حضرت بوده است و مسلمانان حاضر در آن جلسه مي بايستي مقام و اهمّيت فوق العاده ي آن حضرت را نزد حضرت رسول (ص) درک کرده باشند و در امامت و اقتدا بر او کسي ديگر را بر او نگزيده باشند امّا در سياست پيروي از مصالح شخصي و قدرت، همه ي مسائل ديگر و از جمله پيروي از حقيقت را تحت الشّعاع قرار مي دهد، مخصوصاً در ميان قومي که نظام اجتماعي ايشان بر پايه ي قبايل و طوايف باشد و [صفحه 9] تعصبات قبيله اي انگيزه و محرک همه ي دوستيها و دشمنيها باشد (حديث غدير).
حضرت رسول (ص) در سال دهم هجري پس از بازگشت از حجّْ الوداع، در ناحيه ي رابغ در نزديکي جحفه در موضعي به نام غدير خم، مردم را پيش از آنکه پراکنده شوند و به ديار خود روند جمع فرمود و خطبه اي بر ايشان خواند و در آن خطبه اين کلمات بسيار مشهور را درباره ي حضرت امير (ع) بر زبان راند:
صفحه 9.