تحقق وحدت امت در پرتو حکومت رهبري الهي
حکومت از ديد امام علي(ع) نقش مستقيم و مؤثري در وحدت و يکپارچگي امت دارد، زيرا امتي که با داشتن هدف الهي، در مسير تکامل گام برمي دارد، به ناچار بايد به رهبري تمسک جويد که تبلوري از آرمان الهي و مورد قبول و پذيرش و مقتدا و دليل تحرک و پويايي باشد. امام در خطبه 146 با اشاره به سياستي که زمامدار جهت حفظ نظام بايد به کار گيرد، لزوم حکومت و نقش آن در وحدت امت را چنين بيان مي فرمايد: «و مکان القيِّم بالامر مکان النظام من الخَرَز يَجمعُهُ و يضُّمهُ فاذا انقطعَ النظامُ تَفَرَّق و ذهب ثم لم يجتمع بحذافيره ابداً[1] ؛ نقش زمامدار نسبت به ملت، مانند رشته اي است که مُهره ها را گرد آورده و به يکديگر پيوند مي دهد. اگر رشته بگسلد، دانه ها از هم مي پاشد و به تمامي گرد نمي آيند». امام(ع) با اين تشبيه ساده خاطرنشان مي سازد آرمان عاليِ وحدت امت، بستگي به وجود قيم و سرپرستي دارد که به دور از اختلاف نظرها و جداي از عوامل تفرقه و تبعيض، امت را در يک محور بنيادين گرد آورد و متشکل سازد و از تشتت و تفرق، که سبب آسيب پذيري است، مصونيت دهد. طبيعي است چنين توفيقي براي هر زمامدار حاصل نمي آيد، بلکه زمامداري صالح بايد، تا با توجه به رمز وحدت و با اهتمام به پر کردن شکافها و در هم ريختن ديوارهاي تبعيض، جاده اتحاد و همبستگي امت را در پرتو مکتب توحيد هموار سازد.[2] .