حفظ کرامت انساني
انسانها بالاتر از حق حيات، داراي حق کرامتند. اين حق امري قابل زوال نيست و مشروط به برخورداري صحيح از همه نيروها و استعدادها و ابعاد مثبت است که در انسان وجود دارد، حتي اگر کسي نتواند از آنها به طور صحيح بهره برداري نمايد، و اگر از آنها به ضرر خود و ديگران سوء استفاده نکند، باز از حق کرامت برخوردار است. کرامت يعني اينکه انسان داراي شرف و عزت و حيثيت ارزشي است. با توجه به اين که عقل و آيات، امتيازات عالي مانند انديشه و استعداد کمال يابي و وجدان و حس گذشت از لذائذ و فداکاري در راه ارزشهاي عالي انساني را براي بشر اثبات نموده، لذا کرامت و ارزش انساني براي آدمي ثابت شده و موجب بروز حق و تکليف است. از ديد امام، حق حيات و کرامت انسانها مي بايست نزد حکومتها و توسط آنها محفوظ بماند و اين يکي از آرمانهاي اساسي دولت اسلامي است. «محمد بن جعفر العقبي» نقل مي کند که اميرالمؤمنين(ع) در خطبه اي فرمود: «يا ايها الناس! اِنّ آدم لم يلد عبداً و لا امةً و ان الناس کُلّهم اَحرار و لکن الله خول بعضکم بعضاً؛[1] اي مردم! حضرت آدم نه مولود بنده اي داشت و نه کنيزي و همه مردم آزادند، ليکن خداوند تدبير و اداره بعضي از شما را به بعضي ديگر سپرده است». علامه جعفري در شرح اين جمله مي نويسد: «در اين روايت به اضافه اينکه عدم اصالت بردگي در اسلام ثابت شده است، کرامت عمومي انسانها با استناد به حريت و آزادي و آزادگي آنها ثابت گشته است[2] ».