دهقانان
پيش از اصلاح امر کشاورزي گرفتن ماليات تيشه به ريشه کشور زدن است.[1] . دولتمردان ما بايد بدانند دهقانان و روستاييان که در پوشش آيين اسلام در آمدند و با معاهده اي تحت حمايت دولت اسلام واقع شدند نبايد مورد ستم واقع شوند يا کوچک و حقير به حساب آيند، بايد دانست اينان که امتياز مسلمانان را ندارند بي ترديد از حقوق بشري برخوردارند.[2] و حق آن است که بايد با آنها بر طبق قرارداد عمل کرد. اين موضوع را تاکيد مي کنم که کشور از ظلم حکام ويران مي گردد و مردم از بيدادگري فرمانروايان، تيره بخت مي شوند. ننگ و رسوايي بالاتر از اين نيست که افراد خداناشناس، به نام والي املاک رعايا را [صفحه 267] بگيرند و براي خود قصرهاي زيبا بسازند و مردم را تنگدست و رعيت را مستمند و پريشان نمايند.[3] آنانکه نعمت ها را از ناتوانان و بيوه زنان مي گيرند و به خود اختصاص مي دهند بايد بدانند که نبايد در آرزوي پاداش نيک باشند.[4] . بدترين تبهکاري ها تباه ساختن تقوي و بر باد دادن آخرت است. فزون طلبي مال ديوانگي است زيرا چيزي است گذاشتني و گذشتني.[5] .
عمران و آبادي زمين و اصلاح امر کشاورزي و برطرف کردن موانعي که سر راه توسعه کشاورزي وجود دارد وجهه همت دولت ما خواهد بود.
صفحه 267.