مقدمه
از سخنان 215 علي «ع» «فيض السلام ص 706» من از ستمکاري بيزار و به اجراي عدالت سخت استوارم. اگر آنچه در جهان است، «هفت اقليم با هر چه در زير آسمان آنهاست» از آن علي قرار دهند تا پوست جوئي را از دهان مورچه اي به ستم بيرون آورم به خدا سوگند که به چنين کاري تن نمي دهم. [صفحه 6] نوشتند، آنانکه شنيده بودند، پيامبر فرمود: خشنودي فاطمه خوشنودي من است، ولي چنين نکردند و از خوشنودي فاطمه دست برداشتند. شتابان به سوي خانه فاطمه شدند و حرمتش را نگه نداشتند. حقي را پايمال کردند، آن هم حق علي که حقي بزرگ بود. به نام مصلحت امت، ميراث فاطمه را مصادره کردند. علي سخنگوي قرآن و قرآن گوياي پيامبر و شاهد رسالت را خانه نشين نمودند، بدون اين که به سخنش تن بدهند و قبول کنند که علي در مسير حق و در جاده حقيقت است. اين سرآغاز ستمها و فاجعه ها بود. از ميان آنها فاجعه ي شهادت حسن و حسين و زينب «س» فاجعه اي بسيار بزرگ در تاريخ اسلام است. [صفحه 9]
و الله لو اعطيت الاقاليم السبعه بما تحت افلاکها علي ان اعصي الله في نمله اسلبها جلب شعيره ما فعلته
صفحه 6، 9.