جنگ بدر
اگرچه لشکر پيغمبر 313 نفر بودند اما به واسطه ي ايمانشان به خدا و استواري در عقيده شان قوي تر از هزار نفر بودند. اين مردان مصمم در مقابل دشمن قرار گرفتند. سه مرد از کينه توزترين دشمنان اسلام به اسامي عتبه و پسر و برادرش شيبه و وليد جلو آمدند، در حالي که به ثروت و بزرگي خود مي باليدند. سه نفر جنجگوي هم شأن خودشان را به مبارزه طلبيدند زيرا کسر شأن آنها بود که با اشخاص معمولي جنگ کنند. [صفحه 18] حضرت علي (ع)، عمويش حمزه و پسر عمويش عبيده (فرزند حارث) با آنها رو به رو شدند. حضرت علي با وليد مواجه شد و ضربه اي بر شانه اش فرود آورد به طوري که سر شمشير زير بغل وليد نمايان شد و او به طرف پدرش عتبه فرار کرد تا به او پناه برد، حضرت علي (ع) او را تعقيب نمود و با ضربه ي ديگري بر ران پايش او را سر به نيست کرد. سپس او به کمک عمويش حمزه شتافت که رو به روي شيبه قرار داشت. آنها آنقدر شمشيرها را به يکديگر حواله کرده بودند که شمشيرهاي آنها شکست و جبور شدند با هم گلاويز شده شروع به مشت زني با يکديگر بنمايند. حمزه تنومند و بلندقامت بود به طوري که دشمن از پشت سر او ديده نمي شد. حضرت علي (ع) فرمود: «سرت را مواظب باش عمو» و فوراً با نيش شمشير دشمن را بر زمين انداخت. عبيده و عتبه هر دو خيلي شجاع و بي باک بودند و موقعي که هر دو شمشير به همديگر حواله مي کردند و جنگ هنوز شدت داشت، عتبه با يک حمله ناگهاني کشته شد. اما ساق پاي عبيده به شدت ضربه ديد و او بر اثر آن در راهِ برگشتن به مدينه وفات يافت. بالاخره دو سپاه با شمشير به همديگر حمله بردند. از طرف مسلمانان روح فداکاري و روحيه اي در سطح بالا ديده مي شد به طوري که وقتي روشني و برق شمشيرها تمام شد، کشته شدگان از دشمن هفتاد نفر بودند و همان طور که تاريخ سابقه مي دهد نصف آنها به وسيله ي شمشير امام علي (ع) کشته شده بودند. دشمن از ميدان رزم پا به فرار گذاشت و 70 نفر آنها نيز به دست مسلمانان اسير گشتند اگرچه مسلمانان جنگ خوبي کردند اما اگر [صفحه 19] امام علي (ع) در جنگ شرکت نکرده بودند سرنوشت جنگ چيز ديگر بود. چون اغلب اسراء خواندن و نوشتن را مي دانستند طبق فرمان پيغمبر آنها وقتي آزاد مي شدند که به مسلمانان سواد مي آموختند. [صفحه 20]
هم اکنون يک لشکر مجهز با 950 نفر مردان جنگ آور، خودشان را براي جنگ با پيغمبر آماده مي کردند. ميان آنها لجوج ترين دشمنان اسلام که اغلب عموزاده هاي پيغمبر بودند ديده مي شدند و پيغمبر براي چنين جنگي اصلاً آمادگي نداشت. پيغمبر براي آنها چنين پيغام فرستاد: «ما همه از يک فاميل هستيم و بيشترين شما عموها و عموزاده هاي من هستيد مرا به خود واگذاريد تا با عرب مواجه گردم در اين صورت چنانچه پيروز گشتم مايه ي افتخار شماست. اما چنانچه شکست خوردم شما به آرزوي خود رسيده ايد.» جوابي جز پاسخ جنگ نيامد و سرانجام مسلمانان گرفتار جنگ شدند.
صفحه 18، 19، 20.