شهادت و وصيت امام علي
آن حضرت در شب بيست و يکم ماه مبارک رمضان سال چهل هجري با شمشير به قتل رسيد، عبدالرحمن بن ملجم مرادي شقي ترين امت آخر زمان- لعنة اللّه عليه- در مسجد کوفه او را ضربت زد، بدين قرار که آن حضرت در شب نوزدهم به مسجد رفت و مردم را براي نماز صبح بيدار مي کرد و ابن ملجم ملعون از آغاز شب در کمين حضرتش بود، چون حضرت در مسجد عبورش به او افتاد او که مطلب خود را پنهان مي داشت و از روي نيرنگ خود را به خواب زده بود ناگهان از جاي جست و ضربتي با شمشير زهرآلود بر فرق مبارکش زد. آن حضرت روز نوزدهم و شب و روز بيستم و شب بيست و يکم را تا نزديک ثلث اول شب زنده بود، آن گاه به شهادت رسيد و در حالي که محاسن شريفش به خون سرش رنگين بود مظلومانه به ديدار خداي خود شتافت. سبب کشتن آن حضرت را داستاني دراز است که اينجا گنجايش ذکر آن را ندارد. حسن و حسين عليهماالسلام به امر آن حضرت مراسم غسل و تکفين او را عهده دار شدند و بدن شريفش را به سرزمين غري در نجف کوفه انتقال دادند و شبانه پيش از سپيده صبح در همان جا به خاک سپرده شد. حسن و حسين و محمد پسران آن حضرت عليهماالسلام و عبداللّه بن جعفر عليهماالسلام وارد قبر شدند و بنا به وصيت حضرتش اثر قبر پنهان گرديد. اين قبر پيوسته در دولت بني اميه پنهان بود و کسي بدان راه نمي برد تا آنکه امام صادق عليه السلام در دولت بني عباس آن را نشان داد.[1] و[2] .
علامه طبرسي گويد: علي عليه السلام شصت و سه سال زندگي کرد، ده سال پيش از بعثت، و در سن ده سالگي اسلام آورد. و پس از بعثت بيست و سه سال با رسول خدا صلي اللّه عليه و آله و سلم زندگاني کرد، سيزده سال در مکه پيش از هجرت در امتحان و گرفتاري به سر برد و سنگين ترين بارهاي رسالت آن حضرت را به دوش کشيد، و ده سال پس از هجرت در مدينه در دفاع از حضرتش با مشرکان جنگيد و با جان خود او را از شر دشمنان دين نگاه داشت، تا آنکه خداي متعال پيامبر خود را به سوي بهشت انتقال داد و او را به بهشت آسماني بالا برد، و علي عليه السلام در آن روز سي و سه ساله بود، و سي سال پس از رسول خدا صلي اللّه عليه و آله و سلم ماند و ولي امر و وصي او بود، و بيست چهار سال و چند ماه حق او را از ولايت غصب کردند و او را از تصرف در امور بازداشتند، و آن حضرت در اين دوران با تقيه و مدارا مي زيست، و پنج سال و چند ماه خلافت را به دست گرفت و در اين سالها گرفتار جهاد با منافقان از ناکثين و قاسطين و مارقين (اصحاب جمل و صفين و نهروان) بود، چنانکه رسول خدا صلي اللّه عليه و آله و سلم سيزده سال از روزگار نبوت خود را ممنوع از پياده کردن احکام آن و ترسان و محبوس و فراري و مطرود بود و نمي توانست با کافران به جهاد پردازد و از مؤمنان دفاع کند، سپس هجرت کرد و ده سال پس از هجرت با مشرکان به جهاد پرداخت و گرفتار منافقان بود تا خداوند او را به سوي خود برد...