صفات و خصال امام علي
«قسم به خداوند، روش و شيوه حضرت علي عليه السلام چنين بود: همانند بنده ها غذا مي خورد و بر زمين مي نشست و اگر دو پيراهن سنبلاني مي خريد خدمتکارش را خبر مي کرد تا هر کدام را مي خواهد بهترينش را انتخاب کند و خود آن ديگر را مي پوشيد، هرگاه پيراهني آستينش بلندتر بود خود آن را قطع مي کرد و اگر دامن لباس عربي اش از برآمدگي و قوزک پاشنه پا مي گذاشتآن را کوتاه مي کرد: پنج سال خليه بود (براي خود) نه آجري بر آجر و نه خشتي بر خشت نهاد، و نه مالک دهي، و نه طلا و نقره اي شد تا از خود به ارث گذاشته باشد. به مردم نان گندم و گوشت مي خورانيد ولي خودش به منزل مي رفت و از نان جو و سرکه استفاده مي کرد؛ اگر دو کار خداپسند برايش پيش مي آمد، سخت ترين را انتخاب مي کرد و هزار بنده را از دسترنج دستي که به خاک آلوده و با چهره اي عرق کرده، خريد و آزاد کرد.هيچ کس طاقت کار او را نداشت و در شب و روز هزار رکعت نماز مي خواند، و شبيه ترين مردم به آن حضرت، امام زين العابدين عليه السلام بود و بعد از او کسي را طاقت عمل او نبود «يکي از تابعين از انس بن مالک شنيد که اين آيه: «أمن هو قانت آناه الليل ساجدا و قائما يحذر الأخرة ويرجو رحمة ربه»»[1] . آيا آن کس که شب را به سحده و قيام و طاعت پردازد از عذاب آخرت ترسان است و به رحمت خدا اميدوار است «درباره حضرت علي عليه السلام» نازل شده است. آن مرد گويد: آمدم به نزد علي عليه السلام تا ببينم چگونه عبادت پروردگار را مي کند؛ خدا را شاهدمي گيرم که وقت مغرب نزد او رفتم، ديدم با اصحابش نماز مي خواند، وقتي نماز تمام شد شروع به خواندن تعقيبات نمود تا اين که براي نماز عشا برخاست؛ بعد حضرت به منزلش آمدو من هم با او به منزلش درآمدم و او در طول شب تا طلوع فجر، مشغول نماز و تلاوت قرآن بود، پس وضو را تجديد کرد و به سوي مسجد رهسپار شد، با مردم نماز جماعت را برقرار کرد، بعد مشغول تعقيب شد تا آفتاب طلوع کرد؛ بعد از آن مردم به حضرتش رجوع کردند از جمله دو مرد براي محاکمه، نزدش نشستند و پس از آن دو مرد ديگر آمدند، تا وقت ظهر حضرت مشغول قضاوت و دادرسي بود؛ وضويي براي نماز ظهر گرفت و نماز را به جماعت برقرار کرد، بعد مشغول تعقيبات شد تا نماز عصر را با آنها خواند. بعد وقت مراجعات مردم مي رسيد، دو نفر دو نفر مي آمدند تا حضرت در موردشان فتوا دهد و قضاوت کند تا آفتاب غروب کرد. من گفتم: خدا را شاهد و گواه مي گيرم که اين آيه درباره حضرتش نازل شده است».[2] .
امام باقر فرمود: