فروتني امام علي
در کتاب «ابانه» ابن بطه و «فضائل» احمد آمده: آن حضرت در کوفه خرما خريد و آن را در کنار عباي خود گرفت و با خود برد، مردم دويدند که او را بگيرند و گفتند: اي امير مؤمنان ما آن را مي بريم؛ فرمود: صاحب عيال، خود به حمل آن شايسته تر است. ابوطالب مکي در «قوت القلوب» گويد: علي عليه السلام خرما و نمک را به دست خود حمل مي کرد و مي فرمود: لا ينقص الکامل من کماله ما جر من نفع الي عياله «از کمال آدمي نمي کاهد که منافعي را براي عيالش حمل کند و با خود ببرد». زيد بن علي گويد: آن حضرت در پنج مورد کفشهاي خود را به دست مي گرفت و پا برهنه راه مي رفت: روز عيد فطر، روز عيد قربان، روز جمعه (هر سه روز هنگام حرکت براي نماز)، براي عيادت بيماران و در تشييع جنازه، شرکت کرده، مي فرمود:اينها جايگاهي الهي است و دوست دارم که در آنها پابرهنه باشم. زاذان گويد: آن حضرت به تنهايي در بازارها راه مي رفت و گمشده را راهنمايي و ضعيف را ياري مي کرد، و بر فروشنده و بقال گذر نموده قرآن را برايش مي گشود و اين آيه را مي خواند: «تلک الدار الاخرة نجعلها للذين لا يريدون علوا في الارض و لا فسادا والعاقبة للمتقين.»[1] . «اين سراي آخرت را براي کساني قرار داده ايم که در زمين قصد گردنکشي و تبهکاري ندارند، و عاقبت نيکو از آن پرهيزگاران است». امام صادق عليه السلام فرمود: اميرمؤمنان عليه السلام سواره به سوي ياران خود بيرون شد و آنها پشت سر او به راه افتادند، حضرت رو به آنان نموده، فرمود: آيا کاري داري؟ گفتند: نه، اين اميرمؤمنان، ولي دوست داريم که تو را همراهي کنيم. فرمود: بازگرديد، که همراهي پياده با سواره، مايه فساد سواره و خواري پياده است. و بار ديگر پشت سر حضرتش به راه افتادند، فرمودند: بازگرديد، که صداي پاي همراهان در پشت سر مردان، مايه فساد دل مردان احمق است. هنگام ورود امام عليه السلام به شهر انبار دهقان هاي آنجا پياده در برابر او دويدند، امام فرمود: اين چه کاري است که کرديد؟ گفتند: ما بدين وسيله اميران خود را تعظيم مي کنم. فرمود: به خدا سوگند که اميران شما سودي از اين کار نمي برند و شما هم در دنيا خود را به رنج و زحمت مي افکنيد و در آخرت به شقاوت دچار مي سازيد، و چه رنج و زحمت زيانباري است که در پس آن کيفر و عذاب باشد! و چه راحتي سودمندي است که امان از آتش را به همراه داشته باشد![2] و[3] .
امام صادق عليه السلام فرمود: امير مؤمنان عليه السلام هيزم جمع مي کرد و آب از چاه مي کشيد و جارو مي زد، و فاطمه عليهماالسلام آرد و خمير مي ساخت و نان مي پخت.