علماء و نصيحت کنندگان جامعه
و چون پدر مهربان و دوستي خيرخواه، لب به پند و اندرز مي گشايند، از اين رو از عوامل مهمّ تربيت به شمار مي آيند که بايد به آنان احترام گذاشت و گوش دل به سخنانشان سپرد. در غير اينصورت تلخي ها و پشيماني ها در انتظار ما خواهد بود. فَإِنَّ مَعْصِيَةَ النَّاصِحِ الشَّفِيقِ الْعَالِمِ الُْمجَرِّبِ تُورِثُ الْحَسْرَةَ، وَتُعْقِبُ النَّدَامَةَ (نافرماني از دستور نصيحت کننده مهربان، استاد دانا و با تجربه، باعث پشيماني و اندوه ناگوار خواهد شد.)[1] .
علماء و دانشمندان متعهّد، انسان هاي پاک و دلسوزي هستند که در برابر کجي ها و زشتي نمي توانند بي تفاوت بمانند،
1- أنساب الاشراف ص 365 ج2 ح436: بلاذري (متوفاي 279 ه) 2- تاريخ طبري ج3 ص116 (حوادث سال 37(: طبري شافعي (متوفاي 310 ه) 3- الامامة و السياسة ج1 ص148: ابن قتيبة (متوفاي 276 ه) 4- کتاب صفين بنقل ابي الحديد ج2 ص259: نصربن مزاحم (متوفاي 202 ه) 5- تذکرة الخواص ص103/99: ابن جوزي حنفي (متوفاي 654 ه).