قسمتي از خطبه 144 نهج البلاغه
أَيْنَ الَّذِينَ زَعَمُوا أَنَّهُمُ الرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ دُونَنَا، کَذِباً وَ بَغْياً عَلَيْنَا، أَنْ رَفَعَنَا اللَّهُ وَوَضَعَهُمْ، وَأَعْطَانَا وَحَرَمَهُمْ، وَ أَدْخَلَنَا وَأَخْرَجَهُمْ. بِنَا يُسْتَعْطَي الْهُدَي، وَيُسْتَجْلَي الْعَمَي. إِنَّ الْأَئِمَّةَ مِنْ قُرَيْشٍ غُرِسُوا فِي هذَا الْبَطْنِ مِنْ هَاشِمٍ؛ لَا تَصْلُحُ عَلَي سِوَاهُمْ، وَلَا تَصْلُحُ الْوُلاَةُ مِنْ غَيْرِهِمْ. ترجمه: ويژگي هاي امامان دوازده گانه کجا هستند آنان که پنداشتند دانايان علم قرآنند نه ما؟ که اين ادعّا را بر أساس دروغ و ستمکاري بر ضدّ ما روا داشتند، خدا ما اهل بيت پيامبر عليهم السلام را بالا آورده و آنان را پست و خوار نمود، به ما عطا فرمود و آنها را محروم ساخت، ما را در حريم نعمت هاي خويش داخل و آنان را خارج کرد، که راه هدايت را با راهنمايي ما مي پويند، و روشني دلهاي کور را از ما مي جويند. همانا امامان دوازده گانه همه از قريش بوده که درخت آن را در خاندان بني هاشم کاشته اند، مقام ولايت و امامت در خور ديگران نيست، و ديگر مدعيّان زمامداري، شايستگي آن را ندارند.
خصائص الأئمة الأثني عشر