ياد خدا در همه کارها
که ناگاه چيزي سقوط کرد و سرش را شکافت و خون جاري شد. امام علي عليه السلام با دست هاي خود زخم را به هم آورد، گويا زخم و شکستگي وجود نداشت. سپس به عبداللَّه فرمود: «سپاس خداوندي را که گرفتاري ها را کفّاره گناهان پيروان ما در دنيا قرار داد.» عبداللَّه پرسيد: مجازات گناهان ما فقط در دنياست؟ امام علي عليه السلام فرمود: آري مگر نشنيده اي که: «الدّنيا سِجْنُ المؤمن و جنّة الکافر» (دنيا زندان مؤمن و بهشت کافر است) خداوند پيروان ما را در دنيا از گناهان پاک مي کند که فرمود: ما اَصابَکُم من مُصيبَةٍ فبِما کَسَبَتْ اَيْديکُم. (آنچه از مصيبت ها به شما مي رسد از کردار خود شماست.)[1] . ولي دشمنان ما را در دنيا پاداش مي دهد که وقتي وارد محشر مي شوند سنگيني گناه بر دوش آنان است و وارد آتش خواهند شد. عبداللَّه مي گويد: پرسيدم: يا اميرالمؤمنين امروز گناه من چه بود، که مبتلا شدم؟ فرمود: به هنگام نِشستن بسم اللَّه نگفتي، که اين مصيبت، کفّاره گناه تو شد، مگر نمي داني که رسول خدا فرمود: «هرکاري که در آن بسم اللَّه گفته نشود آن کار نا تمام خواهد ماند.» عبداللَّه گفت: پدر و مادرم فداي شما ديگر گفتن بسم اللَّه را ترک نمي کنم.[2] .
عبداللَّه بن يحيي بر امام علي عليه السلام وارد شد و با اشاره حضرت بر روي زمين نشست،