توجه به مسائل رواني کودکان يتيم
که بايد داراي مسکن وهمسر و لباس و تغذيه مناسب شوند، امّا امام علي عليه السلام به همان اندازه اي که به احتياجات مادّي و جسمي يتيمان فکر مي کرد، به رفع نيازها و کمبودهاي رواني آنها نيز مي انديشيد، که دچار عقده هاي رواني، يا کمبودهاي عاطفي نگردند. در رابطه با يتيمان، تنها غذا براي آنها نمي برد، بلکه با دست خود غذا در دهانشان مي گذارد تا شيريني گرفتنِ غذا از دست پدر را بچشند. يتيمان را دور خود جمع مي کرد، و با انواع بازي ها، و صداي تقليدي گوسفند آنها را مي خنداند. وقتي يتيمان را به منزل مي آورد، و مي خواست به آنها عسل بخوراند، انگشتان خود را مي شست، و با انگشتان خود عسل در دهان يتيمان مي گذارد که دو نوع شيريني را بچشند: شيريني عسل و شيريني از دست پدر گرفتن گرچه افراد ناآگاه به امام علي عليه السلام اعتراض مي کردند، که اين کارها در شأن شما نيست. امّا امام علي عليه السلام به نکات ظريفي توجه داشت که امروز در علم روانشناسي، و روانشناسي کودک، و روانشناسي تربيتي، بسيار مورد توجّه است. روانشناسان مي گويند: علل بزهکاري فرزنداني که پدر يا مادر را از دست دادند کمبود «عاطفه» است. امام علي عليه السلام آنقدر به يتيمان توجّه داشت، و با آنها مهرباني مي کرد که ديگران مي گفتند: لوددْتُ اِنّي کُنْتُ يتيماً (اي کاش منهم يک يتيم بودم)[1] .
بسياري، نيازها و نيازمندي هاي يتيمان را از ديدگاه امور مادّي مي نگرند،