برطرف کردن نياز مادّي و روحي يتيمان
خرما و برنج و روغن به خانه يتيمان مي برد، و غذاهاي خوب، درست مي کرد و آنها را از گرسنگي نجات مي داد. امّا در بعُد تربيتي، سعي مي کرد تا با دست خود لقمه در دهانشان بگذارد، و آنها را بخنداند، و مي فرمود: اگر به شما گفتند پدر شما کيست؟ بگوئيد ما يتيم نشده ايم پدرمان علي عليه السلام است. روزي در يکي از منازل يتيمان، امام علي عليه السلام پس از غذا دادن به چند بچّه يتيم، با روش هاي گوناگون سعي داشت آنها را بخنداند، و روي دست و زانو راه مي رفت و با صداي تقليدي از گوسفند، بچه ها را مي خنداند. قنبر به امام علي عليه السلام اعتراض کرد، امام علي عليه السلام در پاسخ فرمود: وقتي داخل خانه شدم، يتيمان گريه مي کردند، و حال دوست دارم وقتي که از منزل خارج مي شوم آنها خندان باشند.[1] . و اين شيوه رفتاري اثر بسيار مهمّي در روحيّات بچّه هاي پدر از دست داده داشت که احساس کمبود نکنند.
امام علي عليه السلام تنها به نيازهاي جسمي يتيمان، توجه نداشت، بلکه به نيازهاي رواني و روحي آنها نيز رسيدگي مي کرد،