عباس بن ربيعه بن حارث
به خاطر علاقه زيادي که امام علي عليه السلام به زنده بودن عباس داشت، به او فرمود: تا به تو اجازه ندادم با دشمن جنگ نکن. عباس گفت: «قبول دارم، اما اگر کسي مرا به جنگ فراخواند، باز هم نروم؟» امام فرمود: «نه، به مبارزه با وي نرويد؛ زيرا براي تو اطاعت امام بر اجابت دشمنت اولي است و بدان که معاويه دوست دارد تمامي بني هاشم را از بين ببرد تا کسي از آنان باقي نماند و نور خدا را خاموش کند.»[2] . به خاطر همين علاقه، وقتي امام عليه السلام شنيد که معاويه براي کشتن عباس جايزه تعيين کرده است، و چون دو تن از افراد معاويه براي کشتن عباس به ميدان آمدند و از او خواستند به مبارزه درآيد، حضرت علي عليه السلام به طور ناشناس و با لباس و سلاح عباس به ميدان رفت و آن دو را به هلاکت رساند و عباس را از خطر مرگ نجات داد.
عباس فرزند ربيعة بن حارث بن عبدالمطلب، از اصحاب اميرمؤمنان عليه السلام[1] و از ياران حضرت علي عليه السلام در صفين بود، وي داراي مقام و جلالتي بالا بود که مورد عنايت حضرت قرار داشت.