نعيم بن دجاجه اسدي
از امام صادق عليه السلام نقل شده که: اميرالمؤمنين عليه السلام شخصي را نزد «بشر بن عطارد» به علت سخن ناپسندي که گفته بود، فرستاد. هنگامي که نماينده امام نزد «بني اسد» رسيد، نعيم بن دجاجه نزد «بشر» رفت و او را فراري داد. امام عليه السلام پس از اطلاع از فراري شدن بشر دستور داد که نعيم را به خدمتشان بياورند تا تنبيه شود، نعيم گفت: اي علي! به خدا قسم ايستادن در کنار شما ذلت است و جداشدن از شما هم کفر است. امام عليه السلام پس از شنيدن اين سخن از او فرمود: «تو را بخشيدم؛ زيرا خداوند مي فرمايد: « إدفَع بالّلتي هي أحسَنُ السيّئة؛[2] آزار و بدي هاي امت را به آنچه نيکوتر است، دفع کن. » اما جواب تو اي نعيم! اين که گفتي ايستادن در کنار من ذلت است، اين سخن تو گناهي است که تو مرتکب شدي و اما گفتارت که فراق من کفر است، سخن درست و ثوابي گفتي - زيرا فراق و جدايي از علي عليه السلام کفر است - و لذا آن گناهت به اين کلام ثوابت پاک شد.»[3] .
شيخ طوسي، «نعيم بن دجاجه» را که به او «نعيم بن خارجه» نيز گفته شده، از اصحاب اميرمؤمنان عليه السلام به شمار آورده است.[1] .