محمد بن ابي بكر











محمد بن ابي بکر



محمّد فرزند ابوبکر (خليفه اول) و مادر او اسماء دختر عميس است، اسماء نخست همسر جعفر بن ابي طالب بود و همراه او به حبشه هجرت کرد و در حبشه عبداللَّه بن جعفر را به دنيا آورد.[1] پس از آن که جعفر در جنگ موته شهيد شد، ابوبکر با اسماء ازدواج کرد و «محمّد بن ابوبکر» به دنيا آمد. اسماء پس از وفات ابوبکر با اميرالمؤمنين عليه السلام ازدواج کرد و چون محمّد کوچک و سه ساله بود، محمّد، ربيب[2] و پرورش يافته دامن علي عليه السلام و به منزله فرزند اوست. او از کودکي با شير آميخته با دوستي اهل بيت و تشيع تغذيه شد و در مکتب اميرالمؤمنين عليه السلام تربيت شد، از اين رو او براي خود پدري جز علي عليه السلام نمي شناخت و براي هيچ کس فضيلت حضرت امير عليه السلام را قائل نبود. تا آن جا که حضرت علي عليه السلام فرمودند: «محمّد پسر من از صلب ابوبکر است.» کنيه محمّد به گفته ابو قتيبه، «ابوالقاسم» و به قولي ديگر «عبدالرحمان» است.

محمّد از پارسايان قريش و يکي از جوانان انقلابي بود. او از کساني است که بدعت ها و خلاف کاري هاي عثمان خليفه سوم را نتوانست برتابد و در شورش عليه عثمان و محاصره خانه او، مردم را ياري داد. وي از جانب اميرالمؤمنين عليه السلام استاندار مصر گرديد.[3] .






  1. تفصيل بيشتر را در شرح حال اسماء بنت عميس و جعفر بن ابي طالب ملاحظه نماييد.
  2. ربيب يعني پسر زن انسان از شوهر ديگر.
  3. ر. ک: شرح ابن ابي الحديد، ج 6، ص 53.