علاقه متقابل و درس اخلاق
صعصعه - اين تربيت يافته مکتب اميرالمؤمنين عليه السلام - با بياني زيبا عرضه داشت: «لا يا اميرالمؤمنين، و لکن ذُخراً و أجراً؛[1] نه هرگز، من به اين ملاقات بر قوم خود فخر نمي کنم بلکه زيارت شما را ذخيره اي پر ارزش و پاداش بزرگي براي خود مي دانم.» امام عليه السلام مجدداً در برابر اين سخن بلند و گوياي صعصعه از همت والا و فکر عالي او تجليل کرد و فرمود: «و اللَّه ما کنتَ الّا خفيف المؤنة، کثير المعونة؛ به خدا قسم، تو نبودي مگر مردي سبک بار و کم هزينه اما بسيار کمک کار و پر ارزش.» صعصعه در تجليل و تعظيم امام عليه السلام چنين عرضه داشت: و تو اي امير مؤمنان، به خدا سوگند شما را نشناختم مگر اين که به خداشناسي عارف و آگاهي، و همانا پروردگار در نظرت بزرگ است، و همانا تو در کتاب خدا، بزرگ و حکيمي، و تو نسبت به مؤمنين رؤف و مهرباني.[2] .
روزي اميرالمؤمنين عليه السلام به عيادت صعصعه - يار صديق و شيعه مخلصش - تشريف بردند و در حين عيادت به صعصعه احترام زيادي کرد و دست مبارکش را به قصد شفا بر پيشاني او کشيد، و هنگام رفتن از نزد صعصعه خطاب به او فرمود: «لا تتخذنَّ زيارتنا إياک فخراً علي قومک؛ مبادا اين عيادت من از تو سبب فخر و برتري تو بر قوم و بستگانت شود؟»