نامه ام سلمه و سفارش فرزند به همراهي با علي
اما بعد، طلحه و زبير و پيروان آنها که پيروان گمراهي هستند، مي خواهند عايشه را به بصره ببرند و عبداللَّه بن عامر بن کُريز (استاندار سابق بصره) آنها را همراهي مي کند و مي گويند: عثمان مظلوم کشته شده است و ما به عنوان خون خواهي او قيام مي کنيم، اما خداوند با نيرو و ياري خود آنان را مکافات خواهد نمود. اگر خداوند ما زنان را از خروج از منزل نهي نکرده و به خانه نشيني امر نفرموده بود، تو را رها نمي کردم و بيرون مي آمدم و از ياري تو باز نمي ايستادم، اينک پسرم عُمر بن أبي سلمه را که همچون خودم و جان من مي باشد، به سوي تو فرستادم تا در رکابت بجنگد. اي امير مؤمنان، او را سفارش به خير فرماي. وقتي عمر بن ابي سلمه به حضور امام عليه السلام رسيد، حضرت او را گرامي داشت و او هم در خدمت حضرت بود و در همه جنگ هاي آن بزرگوار شرکت داشت. بعد از پايان جنگ نهروان، اميرمؤمنان عليه السلام وي را به امارت بحرين منصوب نمود.[1] اما پس از مدتي او را از سمت خود عزل نمود و به همراهي خود در جنگ با شاميان فراخواند تا حضرت را ياري نمايد.[2] .
«ام سلمه» مادر عمر پس از آگاهي از تصميم ناکثين عليه امير مؤمنان طي نامه اي به امام عليه السلام چنين نوشت: