شرکت علقمه در صفين
علقمة بن قيس نيز از حوادث مصون نماند و پايش قطع شد، وي پس از قطع پايش همواره مي گفت: «ما اُحبّ أنّ رجلي أصح ما کانت، لما أرجو بها من حسن الثواب من ربّي، و لقد کنت أحبّ أن اُبصر في نومي أخي و بعض اخواني؛ من هرگز آرزو نکرده ام که پايم مثل سابق سالم شود، زيرا با همين نقص در عوض به حسن ثواب الهي اميد بسته ام، لکن آرزو داشتم که برادرم (اُبّي) و برخي ديگر از برادران ديني ام را در خواب مي ديدم. علقمه مي گويد: به حمد اللَّه به آرزويم رسيدم و شبي برادرم را در خواب ديدم واز او پرسيدم: «وضع شما کشته شدگان صفين و عاقبت امرتان چگونه بود؟» او گفت: «التقينا نحن و القومُ فاحتَججنا عند اللَّه عزوّجلّ فحججناهم؛ ما در پيش گاه خداوند، با اين قومِ دشمن (سپاهيان معاويه) رو به رو شديم و با هم احتجاج کرديم و حجت ما بر آنان غالب گرديد.» من از ديدن اين خواب بسيار مسرور شدم و از روزي که به سن تميز و تکليف رسيدم، هرگز، اين گونه خوش حال نشده بودم که از اين خواب خوش حال شدم.»[1] .
نصر بن مزاحم نقل مي کند: در صفين، نخعي ها جنگ شديدي به راه انداختند و در طول اين جنگ عده زيادي از آنان از جمله «بکر بن هوذه» و «حنان بن هوذه» و «شعيب بن نعيم» و «ابي بن قيس» برادر علقمه و... به شهادت رسيدند.