عدي بن حاتم طائي











عدي بن حاتم طائي



عدي فرزند «حاتم بن عبداللَّه بن سعد طائي» کنيه اش «ابو طريف» و به قولي «ابو وهب» بود. او در عصر جاهليت و عصر اسلام همواره رئيس قبيله طي و مردي با شخصيت و از عقلا و سخاوت مندان روزگار بود. وي در سال نه يا ده هجري اسلام آورد و از اصحاب رسول خدا گرديد.[1] او در فتح عراق حضور داشت و سپس از اصحاب مخلص امير مؤمنان عليه السلام گرديد[2] و ساکن کوفه شد و در سه جنگ جمل، صفين و نهران در رکاب حضرت شرکت جست. در جمل يکي از فرزندانيش يا بيشتر به شهادت رسيد و يک چشمِ خودش آسيب ديد. در صفين يکي ديگر از فرزندانش يا بيشتر به شهادت رسيد[3] و يک چشمش آسيب ديد. محدثان 66 حديث از او نقل کرده اند. وي سرانجام در سال 68 هجري در شهر کوفه جهان را بدرود حيات گفت.[4] .

پدر عدي، حاتم طائي در سخاوتمندي بي نظير بود که کرم و سخاوت او شهره دهر گرديده و همگان در بخشش و عطا به او مثل مي زنند.[5] .







  1. رجال طوسي، ص 23، ش 29؛ کامل ابن اثير، ج 2، ص 640.
  2. رجال طوسي، ص 49، ش 36.
  3. در پاورقي صفحات بعد توضيحي درباره شهادت فرزند يا فرزندان عدي خواهد آمد.
  4. الاغاني، ج 5، پاورقي ص 144.
  5. اسد الغابه، ج 3، ص 392.