عدي بن حاتم طائي
پدر عدي، حاتم طائي در سخاوتمندي بي نظير بود که کرم و سخاوت او شهره دهر گرديده و همگان در بخشش و عطا به او مثل مي زنند.[5] .
عدي فرزند «حاتم بن عبداللَّه بن سعد طائي» کنيه اش «ابو طريف» و به قولي «ابو وهب» بود. او در عصر جاهليت و عصر اسلام همواره رئيس قبيله طي و مردي با شخصيت و از عقلا و سخاوت مندان روزگار بود. وي در سال نه يا ده هجري اسلام آورد و از اصحاب رسول خدا گرديد.[1] او در فتح عراق حضور داشت و سپس از اصحاب مخلص امير مؤمنان عليه السلام گرديد[2] و ساکن کوفه شد و در سه جنگ جمل، صفين و نهران در رکاب حضرت شرکت جست. در جمل يکي از فرزندانيش يا بيشتر به شهادت رسيد و يک چشمِ خودش آسيب ديد. در صفين يکي ديگر از فرزندانش يا بيشتر به شهادت رسيد[3] و يک چشمش آسيب ديد. محدثان 66 حديث از او نقل کرده اند. وي سرانجام در سال 68 هجري در شهر کوفه جهان را بدرود حيات گفت.[4] .
داستان مسلمان شدن عدي
جايگاه عدي بعد از رحلت پيامبر
عدي و مخالفت صريح با عثمان
اخلاص و ارادت عدي به امير مؤمنان
گفتگوي عدي با علي در مسير بصره
عدي در جنگ جمل
نقش سازنده عدي در جنگ صفين
فرماندهي عدي در صفين
اشعار عدي در صفين
حملات بي امان عدي
نقش عدي در ليلة الهرير
سخنان خيرخواهانه عدي با معاويه
عدي و حمايت از ادامه جنگ
تنهايي اميرالمؤمنين و لبيک عدي
عدي پس از شهادت امام علي
وفات عدي