عبداللَّه بن عميره كلبي











عبداللَّه بن عميره کلبي



عبداللَّه بن عميره کلبي، از اصحاب اميرمؤمنان عليه السلام و ابا عبداللَّه الحسين عليه السلام بود.[1] وي مردي شجاع و دلاور بود که در واقعه کربلا مجاهدت کرد و يسار (غلام آزاد شده زياد بن ابي سفيان) و سالم (غلام آزاد شده عبيداللَّه) را به قتل رساند.

پس از آن که لشکر عمر سعد خيمه هاي ابا عبداللَّه الحسين عليه السلام را تيرباران کردند و مبارز طلبيدند. در اين موقع يسار (غلام زياد بن سميه) به ميدان آمد و مبارز طلبيد، بلافاصله «عبداللَّه بن عمير»[2] به جنگ او آمد. يسار از او پرسيد: تو کيستي؟ وي خود را معرفي کرد. يسار گفت: من تو را نمي شناسم و شأن من نيست که با تو پيکار کنم، بازگرد تا «زهير بن قين» يا «حبيب بن مظاهر» به مصاف من بيايند.

عبداللَّه بن عمير گفت: اي بي پدر، کارت به جايي رسيده که در مبارزه، خود را هم طراز مردان مي داني، با سرعت ضربه اي به وي زد و او را از پاي درآورد ولي هنوز مشغول به قتل او بود که سالم (غلام آزاد شده پسر زياد) به ميدان آمد تا عبداللَّه بن عمير را به قتل رساند که اصحاب امام حسين، عبداللَّه را آگاه ساختند، سالم شمشير کشيد که عبداللَّه دست خود را جلو آورد و ضربه شمشير انگشتان او را جدا کرد، اما عبداللَّه درنگ نکرد و با ضربه اي کاري، سالم را به هلاکت رساند و پس از کشتن اين دو به خيمه هاي حسيني بازگشت و چنين رجز مي خواند:


إن تُنکِروُني فأنا ابنُ کلب
إنّي امرؤٌ ذو مِرّةٍ و غَضبِ


و لستُ بالخَوّار عندَ النَّکبِ[3] .

- اگر مرا نمي شناسيد، من پسر کلبي ام، من مردي داراي قدرت و شمشيري برنده ام.

- و هنگام سختي ها فرياد نمي کشم [بلکه مقاومت مي کنم].

ابن شهر آشوب مي نويسد: عبداللَّه بن عمير، در «يوم الطف» در واقعه کربلا جزو اصحاب امام حسين عليه السلام بود که در حمله اول به شهادت رسيد.[4] .







  1. همان، ص 54، ش 123 و ص 78، ش 28.
  2. در ارشاد مفيد «عمير» ضبط شده است.
  3. ارشاد مفيد، ج 2، ص 101.
  4. مناقب ابن شهرآشوب، ج 4، ص 113.