عبداللَّه بن عبدالرحمن انصاري
عبداللَّه بن عبدالرحمن انصاري، در مدح اميرالمؤمنين عليه السلام و مذمت «عروه» که به جاي معاويه به جنگ با اميرمؤمنان آمده بود، قصيده اي سرود که دو بيت اول آن، چنين است: عُرْوَ يا عُرْوَ قد لَقِيتَ حِماما أعلياً لک الهَوانُ، تُنادي - عروه، اي عروه! چون به دام آتش غرور و سرکشي ها افتادي، مرگِ خونبارت را ديدي. - آيا علي را دست کم گرفتي که شرزه شيري چون او را به پيکار غزالکي در کام مرگ، فرا خواندي؟[1] . هم چنين ابن اثير نقل کرده که «عبداللَّه بن عبدالرحمن انصاري اشهلي» از اصحاب پيامبر صلي الله عليه و آله نيز بوده است.[2] .
عبداللَّه بن عبدالرحمن از اصحاب اميرمؤمنان عليه السلام و از شاعران سپاه حضرت در صفين بوده است.
إذ تَقحّمتَ فِي حِمَي اللَّهوات
ضيغماً في أياطِلِ الحُومات