آخرين زمزمه ابن عباس
اللّهم اني اُحيي علي ما حيي عليه علي بن ابي طالب، و أموت علي ما مات عليه علي بن أبي طالب؛ بار خدايا زنده ام بر آن عقيده اي که علي بن ابي طالب بر آن زنده بود و مي ميرم بر آن عقيده اي که علي بن ابي طالب بر آن عقيده از دنيا رفت. اين آخرين زمزمه ابن عباس بود و بعد جان به جان آفرين تسليم کرد.[1] .
کشي از عبداللَّه بن عبدياليل (مردي از طايف) نقل مي کند که گفت: روزي به عيادت ابن عباس در طايف که در بستر مرگ بود، رفتم؛ او بي هوش بود و او را به حياط خانه آوردند، ناگهان به هوش آمد و چنين گفت: دوستم رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود: همانا من دو هجرت خواهم کرد، و من اين دو هجرت را کردم: يکي به مدينه با پيامبر صلي الله عليه و آله و ديگري به کوفه با علي عليه السلام. باز به من خبر داد که يک بار در آب غرق خواهم شد. و اين واقعه اتفاق افتاد زيرا به خارش بدن مبتلا شدم، مرا به دريا افکندند و نزديک بود خفه شوم که مرا نجات دادند. باز به من فرمود: از پنج طايفه بي زاري جويم: از ناکثين (اصحاب جمل)، قاسطين (مردم شام)، خوارج (نهروانيان)، قدريه (آناني که مانند نصارا منکر مقدرات شده اند) و مرجئه (آناني که مانند يهود مي گويند: کار به دين کسي نبايد داشت، زيرا خدا از ايمان مردم خبر دارد)؛ سپس اين جمله را گفت: