عبداللَّه بن خليفه طائي
امام باقر عليه السلام مي فرمايد: هنگامي که اميرالمؤمنين عليه السلام عازم بصره بود، «عبداللَّه بن خليفه» امام را ملاقات کرد و با هم وارد منزل «قديد» شدند، در اين حال حضرت عليه السلام او را بسيار به خويش نزديک کرد و عبداللَّه نيز گفت: حمد و ستايش خدا را که حق را به اهلش بازگرداند و در محل خود قرار داد، اگر چه جمعي مسرور و گروهي ناراحت اند. ولي به خدا قسم آن گروهي که ناراحتند از پيامبر ناراحتند و او را رد مي کنند و با وي مي جنگند. خداوند، کيد، حيله و نقشه هاي شومشان را به خودشان برگرداند. به خدا سوگند - اي علي - در هرجايي آنها باشند براي خاطر رسول اللَّه صلي الله عليه و آله همراه تو عليه آنها جهاد مي کنيم.» اميرمؤمنان اين تفکر و بيان را به وي تبريک گفت بعد او را در کنار خويش نشانيد و چون او را دوست و نزديک خود مي دانست، از وي درباره مردم سؤالاتي کرد و مشورت نمود از جمله درباره ابوموسي اشعري - حاکم کوفه - پرسيد. وي در جواب گفت: به خدا سوگند، من به او اعتماد ندارم و مطمئنم که اگر او يار و سپاهي داشته باشد، با حکومت شما به مخالفت برمي خيزد. حضرت نيز بر سخنان او مهر تأييد زد.[2] . وي در جنگ صفّين نيز حضور داشت و در جمعي از قبيله طيّ با لشکريان معاويه مبارزه و قتال نمود، و در آن جا اشعاري هم سرود.[3] .
عبداللَّه بن خليفه طائي[1] از اصحاب اميرمؤمنان عليه السلام و از شاعران زمان خود بود. وي خطيبي توانا و از رؤساي گروه «طي» بود که قبل از جنگ جمل، مورد مشورت امام عليه السلام قرار داشت و در جنگ جمل و صفّين نيز همراه آن حضرت مجاهدت کرد.