عبداللَّه بن حکيم تميمي
ابن ابي الحديد مي نويسد: طلحه و زبير نامه اي براي عبداللَّه نوشتند و او را به ياري خويش فراخواندند. وي در «سبخه» به نزد آن دو آمد و خطاب به طلحه گفت: اي ابامحمد! آيا تو اين نامه را براي من نوشتي؟ گفت: آري، عبداللَّه گفت: اي طلحه! تو ديروزما را به عزل عثمان و کشتن او فراخواندي و در اين کار موفق شدي و او را کشتي، اينک آمده اي و دل سوزي براي خون عثمان مي کني؟! به جان خودم سوگند، هدف تو خون خواهي عثمان نيست، بلکه تو از اين کار، قصدي جز طلب دنيا نداري! بنابراين آرام بگير و اگر قصدت از جنگ با علي عليه السلام واقعاً طلب خون عثمان است، پس چرا هنگامي که بيعت با علي بر تو عرضه شد، با ميل و رضا قبول کردي و بيعت کردي، و اينک بيعت خود را مي شکني و آمده اي که ما را در فتنه خود داخل کني!»[1] .
«عبداللَّه بن حکيم بن حزام تميمي» از اصحاب حضرت علي عليه السلام بود که قبل از جنگ جمل با طلحه درباره اين که او با اميرمؤمنان پيمان شکني کرده، گفت و گويي نموده است.