سخني حکيمانه از عبداللَّه
عبداللَّه از يکي از دوستانش که مدتي او را نديده بود، پرسيد: در اين مدت کجا بودي؟ گفت: با يکي از دوستانم در روستاهاي اطراف مدينه بودم. عبداللَّه گفت: حال که سخن از دوست شد، اگر ناچاري دوستي انتخاب کني، بدان که دوست بايد چنين شرايط و اوصافي داشته باشد: فعليک بصحبة من إن صحبته زانک و إن تغيّبتَ عنه صانک، و إن احتجت إليه أعانک، و إن رأي منک خلّة سدَّها و او حسنة عدّها، أو وعدک لم يحرمک، و إن کثرت عليه لم يرفضک، و إن سألته أعطاک، و ان أمسکت عنه، إبتداک؛ بر تو باد به گرفتن دوستي که اگر با او همراه شدي، تو را زينت دهد و اگر از او دور شدي، تو را حفظ کند، و اگر محتاج او شدي، ياريت دهد و اگر از تو کمبود و کسري ديد، آن را تأمين نمايد يا اگر خوبي ديد به حساب آورد و يا وعده اي به تو داد محرومت نکند و اگر زياد نزد او بروي تو را طرد ننمايد و اگر سؤال کني به تو عطا کند و اگر امساک کني، و سؤال نکني او ابتدا برآورده نمايد.[1] .
سخنان او در برابر معاويه و در موارد ديگر حکايت از عمق آگاهي و دانش او دارد، در اين جا به يکي از سخنان ارزشمند و حکيمانه او در باب انتخاب دوست اشاره مي کنيم، باشد که تلاش کنيم با افرادي که چنين اوصاف را دارند براي خود دوست يابيم و براي ديگران هم چنين دوستاني باشيم.