شهادت دو فرزند عبداللَّه در کربلا
هنگامي که خبر فاجعه دردناک روز عاشورا و شهادت عون و محمّد توسط يکي از غلامان عبداللَّه به سمع او رسيد، و به او تسليت داد عبداللَّه کلمه استرجاع خواند و «انا للَّه و انا اليه راجعون» گفت در اين لحظه ابوالسلاسل که يکي از غلامان او بود، گفت: اين مصيبت و ناراحتي از ناحيه حسين عليه السلام به ما رسيد!، عبداللَّه با شنيدن اين سخن بر آشفت و کفش خود را به سوي او پرتاب کرد و فرياد زد: يابن اللَخناء، أللحسين تقول هذا؟ واللَّه لو شهدتُه لأحببتُ ألّا أُفارقه حتي أُقتلَ معه، و اللَّه...؛ اي پسر بد دهان، در حق حسين عليه السلام چنين مي گويي؟ به خدا سوگند دوست داشتم از او جدا نمي شدم تا جانم را نثارش مي کردم، به خدا قسم، آن چيزي که مرا آرام مي کند و اندوه فرزندانم را بر من هموار مي سازد، همان است که يادگارهايم در رکاب برادر و پسر عمويم شهيد شده و پا به پاي او حرکت کرده و در برابر ظلمِ ستم کاران صبر و شکيبايي به خرج داده اند. عبداللَّه سپس متوجه حاضران شد و گفت: الحمد للَّه الذي عزّ عليّ بمصرع الحسين، إن لا أکن آسيتُ حسيناً بيدي، فقد آساه ولدي؛ خدا را سپاس مي کنم که اندوه مرا به شهادت حسين بزرگ ساخت و اگر چه خود از فيض دفاع و حمايت از او محروم ماندم و نتوانستم با حضرت مواسات و جان فشاني نمايم، امّا فرزندان عزيز و دلبندم او را ياري کردند و در رکابش جان سپردند و مرا رو سفيد کردند.[1] .
دو فرزند دلبند عبداللَّه يعني محمّد و عون در سوزناک ترين فاجعه تاريخ اسلام، در کربلا در رکاب سيدالشهدا، حسين بن علي عليه السلام به درجه رفيع شهادت نايل شدند.