عبداللَّه بن ابي سفيان بن حارث بن عبدالمطلب
شيخ مفيد او را از هاشمياني مي داند که با اميرالمؤمنين عليه السلام بيعت کرد.[2] . وي اعتقادي راسخ به ولايت اميرالمؤمنين علي عليه السلام داشته و قصيده اي نيز در ردّ «وليد بن عقبه» سروده است که دو بيت اول آن را ابن ابي الحديد و دو بيت آخر آن را محسن امين نقل کرده اند: و إنّ وليَ الأمر بَعدَ مُحمّد وصيُ رسولِ اللَّه حقاً و صنوه و مَنّا عليٌ ذاک صاحب خيبر وصيّ النبيّ المصطفي و ابن عمه - پس از محمد، علي ولي امر [مسلمانان] بود که در همه جا همراه با پيامبر بود. - وصي به حق رسول خدا است که جان خويش را فدا کرد و نخستين نمازگزار و مراقب وي بود. - و علي از ماست، همان جنگ آور خيبر و بدر، به هنگامي که سپاه پيامبر صلي الله عليه و آله روانه جنگ شد. - وصي پيامبر، برگزيده و عموزاده وي است، پس چه کسي مي تواند به رتبه وي برسد و قابل مقايسه با او باشد.[3] . وي قصيده اي نيز درباره نخستين نمازگزاري حضرت علي عليه السلام سروده است، دو بيت آن چنين است: و صَلي عليٌ مخلصاً بصلاته و خلي اُناساً بعد يتبعونه - علي از سن پانزده سالگي نماز با اخلاص خواند.[4] . - و پس از او مردم نماز خواندند، لذا براي علي برترين عمل است.[5] .
عبداللَّه فرزند ابي سفيان بن حارث بن عبدالمطلب کنيه اش «ابو الهياج» از اصحاب و شيعيان اميرمؤمنان عليه السلام بود که نسبش به «عبدمناف» مي رسيده است. وي به قولي در رکاب حضرت سيدالشهدا ابا عبداللَّه الحسين عليه السلام به شهادت رسيده است.[1] .
عليٌ و في کل المَواطن صاحبُه
و أولُ مَن صَلَّي و مَن لانَ جانبُه
و صاحب بدر يوم سالت کتائبه
فَمن ذا يُدانيه و مَن ذا يقاربه
لخمس و عشر من سنين کوامل
له عملٌ أفضل به صنع عامل