ابوالحسن، ابوالحسين
اين کنيه به معناي حقيقي آن است. از آن حضرت روايت شده که حسن و حسين عليهما السلام در زمان حيات پيمبر خدا او را پدر مي خواندند و حسن علي را ابوالحسين و حسين او را ابوالحسن خطاب مي کرده اند و اين هر دو کنيه ي ميان شاعران و نويسندگان معمول و متداول بوده است. عباس بن عبدالمطلب هنگامي که ابوبکر مورد بيعت قرار گرفت در مدح حضرت علي (ع) چنين گفت: ما کنت احسب ان الامر منحرف عن هاشم ثم عنها عن ابي حسن[1] . و در مرثيه اي که ابوالاسود دئلي درباره ي آن حضرت سروده چنين آمده است: اذا استقبلت وجه ابي حسين رايت البدر فوق الناظرينا[2] . [صفحه 5] و گاهي در خطبه ها و خطابه ها اطلاق «ابوالحسنين» بر آن حضرت شده است.[3] .
اميدوار به احسان کردگار بزرگ
پس از شفاعت احمد به حب بلحسنم
صفحه 5.