خطبه 004 نهج البلاغه
خصائص اهل البيت بِنَا اهْتَدَيْتُمْ فِي الظَّلْمَاءِ، وَتَسَنَّمْتُمْ ذُرْوَةَ الْعَلْيَاءِ، وبِنَا أَفْجَرْتُمْ عَنِ السِّرَارِ. وُقِرَ سَمْعٌ لَمْ يَفْقَهِ الْوَاعِيَةَ، وَکَيْفَ يُرَاعِي النَّبْأَةَ مَنْ أَصَمَّتْهُ الصَّيْحَةُ؟ رُبِطَ جَنَانٌ لَمْ يُفَارِقْهُ الْخَفَقَانُ. مَا زِلْتُ أَنْتَظِرُ بِکُمْ عَوَاقِبَ الْغَدْرِ، وَأَتَوَسَّمُکُمْ بِحِلْيَةِ الْمُغْتَرِّينَ، حَتَّي سَتَرَنِي عَنْکُمْ جِلْبَابُ الدِّينِ، وَبَصَّرَنِيکُمْ صِدْقُ النِّيَّةِ. أَقَمْتُ لَکُمْ عَلَي سَنَنِ الْحَقِّ فِي جَوَادِّ الْمَضَلَّةِ، حَيْثُ تَلْتَقُونَ وَلا دَلِيلَ، وَتَحْتَفِرُونَ وَلاتُمِيهُونَ. الْيَوْمَ أُنْطِقُ لَکُمُ الْعَجْمَاءَ ذاتَ الْبَيَانِ! عَزَبَ رَأْيُ امْرِي ءٍ تَخَلَّفَ عَنِّي! مَا شَکَکْتُ فِي الْحَقِّ مُذْ أُرِيتُهُ! لَمْ يُوجِسْ مُوسَيعليه السلام خِيفَةً عَلَي نَفْسِهِ، بَلْ أَشْفَقَ مِن غَلَبَةِ الْجُهَّالِ وَدُوَلِ الضَّلالِ! الْيَوْمَ تَوَاقَفْنَا عَلَي سَبيلِ الْحَقِّ وَالْبَاطِلِ. مَنْ وَثِقَ بِمَاءٍ لَمْ يَظْمَأْ! ترجمه: خطبه 4 (پس از فتح بصره ايراد فرمود:) ويژگي هاي اهل بيت عليهم السلام «شما مردم به وسيله ما، از تاريکيهاي جهالت نجات يافته و هدايت شديد، و به کمک ما، به اوج ترّقي رسيديد، صبح سعادت شما با نور ما درخشيد، کَر است گوشي که بانگ بلند پندهارا نشود، و آن کس را که فرياد بلند، کَر کند، آواي نرم حقيقت چگونه در او أثر خواهد کرد؟ قلبي که از ترس خدا لرزان است، همواره پايدار و با اطمينان باد. من همواره منتظر سرانجام حيله گري شما مردم بصره بودم، و نشانه هاي فريب خوردگي را در شما مي نگريستم، تظاهر به دينداري شما پرده اي ميان ما کشيد ولي من با صفاي باطن درون شما را مي خواندم. من براي واداشتن شما به راه هاي حق، که در ميان جادّه هاي گمراه کننده بود به پاخاستم در حالي که سرگردان بوديد، و راهنمايي نداشتيد، بدنبال رهبر و راهنما بوديد امّا او را نمي يافتيد، امروز زبان بسته را به سخن مي آورم، دُور باد رأيِ کسي که با من مخالفت کند، از روزي که حق به من نشاند داده شد، هرگز در آن شک و ترديد نکردم، کناره گيري من چونان حضرت موسي عليه السلام برابر ساحران است که بر خويش بيمناک نبود، ترس او براي اين بود که مبادا جاهلان پيروز گردند و دولت گمراهان حاکم گردد، امروز ما و شما بر سر دو راهي حق و باطل قرار داريم، آن کس که به وجود آب اطمينان دارد تشنه نمي ماند.»
(و يقال: إنه خطبها بعد قتل طلحة و الزبير)