عزل ونصب بر اساس اولويّت ها[1]
امام علي عليه السلام در آستانه جنگ صفّين بود که يکي از افسران فداکار (عمرو بن ابي سلمه) (که از مهاجرين و فرزند امّ سَلَمه بود) استاندار بحرين و فارس بود. حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام او را از فرمانداري عزل و به جاي او نُعمان بن عجلان را منصوب کرد. (چون در جنگ به وجود عمر بن ابي سلمه نياز داشت) به او نوشت: أَمَّا بَعْدُ، فَإِنِّي قَدْ وَلَّيْتُ نُعْمَانَ بْنَ عَجْلَانَ الزُّرَقِيَّ عَلَي الْبَحْرَيْنِ، وَنَزَعْتُ يَدَکَ بِلَا ذَمٍّ لَکَ، وَلَا تَثْرِيبٍ عَلَيْکَ؛ فَلَقَدْ أَحْسَنْتَ الْوِلَايَةَ، وَأَدَّيْتَ الْأَمَانَةَ، فَأَقْبِلْ غَيْرَ ظَنِينٍ، وَلَا مَلُومٍ، وَلَا مُتَّهَمٍ، وَلَا مَأْثُومٍ. فَلَقَدْ أَرَدْتُ الْمَسِيرَ إِلَي ظَلَمَةِ أَهْلِ الشَّامِ، وَأَحْبَبْتُ أَنْ تَشْهَدَ مَعِي، فَإِنَّکَ مِمَّنْ أَسْتَظْهِرُ بِهِ عَلَي جِهَادِ الْعَدُوِّ، وَإِقَامَةِ عَمُودِ الدِّينِ، إِنْ شَاءَ اللَّهُ. «پس از ياد خدا و درود! همانا من (نعمان ابن عَجْلان زُرَقيّ) را به فرمانداري بحرين نصب کردم، و بي آن که سرزنشي و نکوهشي براي تو وجود داشته باشد تو را از فرمانداري آن سامان گرفتم، که تاکنون زمامداري را به نيکي انجام دادي، و امانت را پرداختي، پس به سوي ما حرکت کن، که تصميم دارم به سوي ستمگران شام حرکت کنم، دوست دارم در اين جنگ با من باشي، زيرا تو از دلاوراني هستي که در جنگ با دشمن، و برپاداشتن ستون دين از آنان ياري مي طلبم. انشاءاللَّه.»[2] .
.