نظارت مداوم بر امور مردم
«يک روز همراه امام علي عليه السلام بودم، از لحظه هاي آغازين صبح دربازار حاضر شد. و به همه قسمت ها رسيدگي کرد، سپس به جايگاه قضاوت رفت و به کار مردم پرداخت، و تا پاسي از شب با مردم حشر و نشر داشت، آنگاه با امام به خانه اش رفتيم. من در حياط خوابيدم و امام وارد اطاق خود شد. هنوز مقداري نخوابيده بودم که صداي پاي امام را شنيدم، بيدار شدم و ديدم امام علي عليه السلام به ديوار تکيه داده مي خواهد وضوء بگيرد.». گفتم: «يا اميرالمؤمنين شما هنوز استراحت کامل نکرده ايد، روز راکه براي کمک به مردم گذرانديد، پس شب را استراحت فرمائيد.» در پاسخ من فرمود: اِنْ نُمْتُ النَّهارَ ضَيَّعْتُ رَعْيَتي، وَ اِنْ نُمْتُ اللَّيلَ ضَيَّعْتَ نَفْسي «اگر روز بخوابم حقّ رعيّت ضايع مي شود و اگر همه شب رابخوابم خودم را ضايع کردم.»[1] .
اصبغ بن نباته نقل کرد: