تعيين فرماندهي کل
امام علي عليه السلام ضمن رعايت همه فنون نظامي، براي فرماندهان لشگر نيز «فرماندهي کلّ» انتخاب مي فرمود تا همه فرماندهان مشکلات خود را برطرف سازند و نظم خاصّي در تمام نيروهاي مسلّح با هماهنگي فرماندهي کلّ، استقرار يابد و هرگونه تزلزل و بي نظمي، از سپاه رخت بربندد. از اين رو طيّ نامه اي که به دو تن از فرماندهان نظامي خود، «زياد بن نصر و شريح بن هاني» نوشت و «مالک اشتر» را به عنوان «فرمانده کلّ» معرفي مي کند: وَقَدْ أَمَّرْتُ عَلَيْکُمَا وَعَلَي مَنْ فِي حَيِّزِکُمَا مَالِکَ بْنَ الْحَارِثِ الْأَشْتَرَ، فَاسْمَعَا لَهُ وَأَطِيعَا، وَ اجْعَلَاهُ دِرْعاً وَمِجَنّاً، فَإِنَّهُ مِمَّنْ لَا يُخَافُ وَهْنُهُ وَلَا سَقْطَتُهُ وَلَا بُطْؤُهُ عَمَّا الْإِسْرَاعُ إِلَيْهِ أَحْزَمُ، وَلَا إِسْرَاعُهُ إِلَي مَا الْبُطْءُ عَنْهُ أَمْثَلُ. (دستور العمل امام به دو تن از اميران لشکر، زيادبن نضر و شريح بن هاني)
در جنگ بايد نيروهاي رزمي را به لشگرها، تيپ ها، دسته ها، و رسته ها، تقسيم کرد، و براي هر کدام فرماندهي تعيين کرد.