من جري في عنان امله عثر باجله
معني اين کلمه به تازي: من غرته کواذب الامال، جرته جواذب الاجال. معني اين کلمه به پارسي: هر که عنان به دست امل دهد و بر موجب هواي نفس[3] رود، باشد[4] که در مغاک هلاک[5] افتد.[6] . در همه کارها به گفت هوا بيم[7] باشد که آن امل ناگاه O نهج البلاغه حکمت 19، دستور معالم /33، الاعجاز /30، المناقب /376.
(هر که برود در عنان امل خويش، ناگاه در افتد به[1] اجل خويش.)[2] .
هر که بدهد عنان به دست امل
اندر اندازدش به چاه اجل