تطميع نيز مانند تهديد در علي بي تأثير است












تطميع نيز مانند تهديد در علي بي تأثير است



اما تطميع، بزرگترين معشوق و معبود آدمي ثروت و مقام است و علي (ع) کسي است

[صفحه 25]

که حتي از دسترنج خود هر چه تحصيل کرد به مستحقين بخشيده و هيچ شبي را سربر بستر ننهاده مگر اينکه هر چه داشته قبلاً انفاق فرموده است. علي (ع) باغات فراواني با آب چاه به وجود آورد و قنواتي حفر کرد. گمان مي کنم در خصوص قنات ينبع بود که خواندم وقتي با کلنگي همي زد و آب فوران کرد، از قنات بالا آمد و فرمود. به وارثانم مژده دهيد که از اين ثروت سرشار سهمي ندارند و من آن را وقف زائران خانه ي خدا نمودم. علي (ع) به حاکم بصره عثمان بن حنيف مي نويسد:

«پيشواي شما از دنيا به دو جامه ي ژنده و از خوراکش به دو گرده نان جوين قناعت نموده است.... سوگند به خدا که خرده طلايي نيندوخته و از غنيمتهاي آن پس اندازي ندارم».

علي (ع) که تا آخر عمر به نان جو و جامه کهنه اکتفا کرد، حتي آنگاه هم که زمامدار کشور پهناور اسلام شد، همچنين نسبت به جاه و مقام بي ميل و بي اعتنا بوده است: علي (ع) بعد از پيغمبر (ص) حتي پس از شيخين به خلافت رغبت نداشت و بعد از عثمان از آن نفرت داشت.

آري پس از پيغمبر (ص) بسيار علاقمند بود که همانطور که خدا و پيغمبر (ص) معين فرموده اند جانشين پيامبر (ص) شود و دنبال کارهاي آن حضرت را در تربيت بشر و تزکيه نفوس و تهذيب اخلاق عمومي و اصلاحات اجتماعي بگيرد و سخت متأثر شد که نگذاشتند وصيت رسول اکرم عملي شود، ولي بعد از آنکه ديگران بر منبر پيغمبر (ص) نشستند و افکار عوض شد و بسياري از حقايق ديني از ميان رفت و حق و باطل در هم آميخت و ارزشهاي اجتماعي تغيير کرد و خلاصه رشته ي تربيتي پاره شده و کار به مجراي ديگري افتاد، ديگر هيچ کس نديد که علي (ع) رغبتي براي زمامداري مسلمانان از خود نشانداده باشد و يا اظهار تمايلي به خلافت نموده باشد.


صفحه 25.