علي و ديگر غزوات
بي سبب نيست که پيغمبر (ص) فرمود يک شمشير زدن علي (ع) در روز جنگ خندق از عبادت جن و انس تا روز قيامت افضل و بهتر است. اينها جنگهاي دوره جواني او است. موقعي هم که موي سر و ريش مبارکش سفيد شده بود همين نشاط و حرارت و مجاهدت را براي جانبازي داشت. در غزوات جمل و نهروان و صفين نيز همان مردانگي و شهامت و مرد افکني زمان جواني را داشت و عشقش به شهادت شديدتر گشته بود. [صفحه 24]
مأموران به عنوان نمونه اين دو غزوه را که اوّلين و آخرين جنگ با مشرکين است انتخاب نموده است. در هر کدام از اين دو پيکار اگر مسلمانها شکست مي خوردند نامي از اسلام نمي ماند؟ و اگر علي (ع) نبود شکست حتمي و اجتناب ناپذير بود و گرنه در تمام غزوات جانبازي علي (ع) و مردانگيهاي بي مانندش پرچم اسلام را بر افراشته و بيرق کفر را سرنگون مي ساخت. مگر در احد نبود که خواص صحابه، پيغمبر (ص) را تنها گذاشته و رو به فرار نهادند؟ جز علي (ع) که پروانه وار دور شمع و جود پيغمبر (ص) مي چرخيد و دسته هاي مهاجم را عقب مي راند در خندق جز او که بود که در برابر مبارز طلبي آن غول کوه پيکر و جنگجوي شجاع و مشور عرب عمر و بن عبدو دقد بر افراشت و با کشتن او وحشتي در قلب احزاب که آن طرف خندق بودند افکند تا شبانه فرار کردند.
صفحه 24.