خوابيدن در جاي پيغمبر (ليلة المبيت)
در چنين وضعي يک فرد فدا کار لازم بود تا از جان خود گذشته در بستر پيغمبر (ص) بخوابد تا وي بتواند از شهر خارج شود، و تا صبح که آنان کشيک دادند خود را به پناهگاهي برساند و بديهي است که چنان کسي که برختخواب رسول اکرم مي رود و وسيله ي نجات او و معطل ماندن و بي خبر نگاه داشتن محاصره کنندگان مي شود، بايد خود را براي شمشير برنده ي آن درندگان خونخوار آماده نمايد، و چنان از جان گذشته اي جز علي (ع) نبود و خداوند اين فداکاري علي (ع) را ستود: «و من الناس من يشري نفسه ابتغأ مرضاة الله و الله رؤف بالعباد» (بقره: 207).[1] . در تمام غزواتي که با پيغمبر (ص) بود چنان بي باکانه به سوي مرگ مي شتافت که دلاورترين دلاوران جهان را بحيرت و تعجب و تحسين وا مي داشت. مأمون خليفه ي دانشمند عباسي، طبق نقل عقدالفريد[2] وقتي در برابر چهل تن از بر جسته ترين علماي بغداد که بزرگترين دار العلم دنيا در آن زمان بود به مناظره پرداخت و بر افضليت اميرالمؤمنين (ع) بر صحابه (و در حقيقت بر جميع خلق خدا) استدلال مي نمود، از جمله گفت «بعد از شهادتين هيچ عمل صالحي از جهاد بخصوص در صدر اسلام برتر نيست و در جميع غزوات علي (ع) از همه برتر بود».
شبي که پيغمبر (ص) مي خواست از مکه هجرت فرمايد و تمام قبايل عرب براي قتلش همدست شده و شجاعترين مردان و جوانانشان را فرستاده بودند و آنها بر حسب آداب عرب از اينکه شبانه به خانه اش هجوم ببرند امتناع نموده، ولي خانه را محاصره کردند تا آنجناب خارج نشود و از پشت ديوار کوتاه منزل رختخوابش را زير نظر و تحت مراقبت گرفتند.