تزكيه و تقوا












تزکيه و تقوا



انبيا که مي آيند مهمترين عملشان روشن ساختن نور فطرت در سراچه قلب انسان است. در پرتو اين نور است که ايمان به غيب (خدا و آخرت و موجودات غير مرئي مانند جن و ملک) نيرو مي گيرد و قوا و غرايز در حد خود به کار مي افتند و از افراط و تفريط در تقويت و تضعيف آنها جلوگيري مي شود و عدالت در کشور وجود آدمي برقرار مي گردد. همين است که گاهي آن را تزکيه و گاه تقوا مي نامند. قرآن کريم مکرر مي فرمايد خداوند پيغمبر (ص) را بر مي انگيزد تا مردم را تزکيه نمايد و کتاب و حکمت به آنها بياموزد و دعوت تمام پيغمبران را در اين جمله خلاصه مي کند که «فاتقوا الله و اطيعون»؛ يعني در برابر خداوند تقوا پيشه کنيد و از من فرمانبري نماييد. کمتر کلمه اي است که در قرآن به اندازه ي تقوا و مشتقات آن تکرار شده باشد. اين کلمه از وقايه يعني نگهداري و حفظ مي آيد، پس تقوا به معناي خود را حفظ نمودن و نگهداري کردن است. به عبارت بهتر خويشتن داري و بر خود مسلط بودن و اختيار نفس را به دست داشتن است.