کوشش در هنگام آزمايش ها و گرفتاري ها
اميرالمومنين عليه السلام، محبت خدا را انگيزه و غايت کوشش و تکاپو و تحمل در هنگام آزمايش ها و گرفتاري ها معرفي مي فرمايد: «تا آنگاه که خداوند سبحان، از آن مردم، تحمل جدي بر آزار و اذيت در راه محبتش و تحمل ناگواري ها از خوفش (ترس از مشاهده ي نتايج کردارهاي خويشتن) را ديد، براي آنان از تنگناهاي بلا، فرج عطا فرمود و به جاي ذلت، عزت و به جاي ترس، امن و امان عنايت فرمود. پس آنان ملوک و زمامداران و پيشوايان و پرچمداران هدايت شدند و کرامت خداوندي درباره ي آنان به حدي رسيد که حتي آرزويشان هم به آن نمي رفت.» [صفحه 229]
مخصوصا تحمل و شکيبايي جدي در برابر ناگواري ها، در راه محبت خداوندي. اگر انسان بتواند اين امتياز را به دست بياورد، قطعي است که تلخي ها و مصايب روزگار نمي تواند او را از پاي درآورد. جامعه اي که افرادش از اينگونه انسان ها تشکيل بيابد، قطعي است که آن جامعه در راه وصول به آرمان هاي اعلاي تمدن انساني و فرهنگي، موفق و پيروز خواهد شد. اين جامعه، تا بتواند، هرگونه ناگواري ها و بلاها را تحمل مي کند، ولي هويت و استقلال خود را از دست نمي دهد. طبيعي است که نتيجه ي چنين اصالت و مقاومت در زندگي و حفظ هويت و استقلال، تمدني شايسته ي تکيه است که زمينه را براي حيات معقول آماده مي کند.
صفحه 229.