توضيحات حضرت صادق در مورد علم غيب
سدير گويد: من و ابوبصير و يحيي بزاز و داود بن کثير در منزل امام صادق عليه السلام بوديم که ديديم حضرت با حالت خشم آمد وقتي نشست فرمود: شگفتا از کساني که مي پندارند ما علم غيب داريم، جز خدا کسي غيب نمي داند، من مي خواستم خدمتکار را تنبيه کنم، گريخت و من نمي دانم در کدام اتاق رفته است! سدير گويد: وقتي حضرت از مجلس برخاست و به داخل منزل رفت، من و ابوبصير و ميسر به دنبال حضرت رفتيم و گفتيم: فدايت گرديم از شما چنين سخناني شنيديم در مورد آن خدمتکار، ما مي دانيم که شما دانشي فراوان داري و علم و غيب را هم به شما نسبت نمي دهيم.[1] . حضرت (براي اينکه حقيقت امر روشن گردد) فرمود: اي سدير آيا قرآن نخوانده اي؟عرض کردم: آري. فرمود: در قرآن يافته اي اين آيه را «قال الذين عنده علم من الکتاب انا آتيک به قبل ان يرتد اليک طرفک؛ کسي که از علم کتاب بهره اي داشت گفت من آن تخت را قبل از بهم خوردن چشم تو نزد تو حاضر مي کنم.» سدير گويد: عرض کردم: فدايت شوم خوانده ام. فرمود: آيا آن مرد را مي شناسي و مي داني چه مقدار از علم کتاب نزد او بود؟ عرض کردم: شما مرا آگاه کنيد. فرمود: به مقدار يک قطره در مقابل درياي سبز! اين مقدار در مقابل علم کتاب چقدر خواهد بود؟ عرض کردم: فدايت شوم اين خيلي کم است. حضرت فرمود: اي سدير چقدر زياد است؟ (اگر بدون مقايسه در نظر گرفته شود) وقتي خداوند صاحب آن را به علم نسبت مي دهد. اي سدير آيا در کتاب خداي عزوجل خوانده اي: «قل کفي بالله شهيدا بيني و بينکم و من عنده علم الکتاب؛ بگو خداوند و کسي که علم کتاب نزد اوست، ميان من و شما به عنوان گواه کافيست.» عرض کردم: فدايت شوم خوانده ام. فرمود: کسي که تمامي علم کتاب نزد اوست فهمش بيشتر است يا کسي که برخي از دانش کتاب را دارد؟ عرض کردم: نه، کسي که تمامي علم کتاب را دارد (برتر است) آنگاه حضرت در حالي که با دست خود به سينه اش اشاره مي کرد دو بار فرمود: «علم الکتاب و الله کله عندنا؛ به خدا سوگند همه علم کتاب نزد ماست.»[2] .
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ